Proszę państwa, właśnie przed chwilą - wzorem czołowych autorytetów Polski - doszedłem do wniosku, że obecny system prawny jest systemem bezprawnym, więc podjąłem kilka ważnych dla mnie decyzji życiowych. Oświadczam, że: Od dziś przestaję spłacać swoje długi w banku (ale i te prywatne), regulować rachunki za prąd, za telefon, za kablówkę, za wodę i za wywóz śmieci. Odmawiam również wypełniania PIT-u, płacenia podatku dochodowego i gruntowego, a także abonamentu radiowo-telewizyjnego.

Od kilku dni nie wychodzę z domu bez latarki czołówki na głowie. Jak bowiem usłyszałem w pewnym bardzo postępowym radiu od byłego ambasadora Polski przy NATO, zmierzamy jako państwo wprost w strefę mroku. Z wypowiedzi odstawionego od zaszczytów dyplomaty wynikało, że winna temu nasza fatalna polityka zagraniczna, której głównym celem jest skłócić Polskę z całym światem. Skoro zatem już zaraz wskoczymy w strefę mroku, to logika podpowiada, iż w kolejnym etapie znajdziemy się w czarnej… mhm… jamie? Jak jakaś Korea Północna albo inny Iran.

Jarosław Kaczyński naprawdę musi kochać sztukę i polskich artystów, bo najpierw oddał im zabraną przez rząd Donalda Tuska ulgę podatkową, a teraz pozwolił artystom gwałcić prawdę, wyłączając ich jako grupę z ustawy o kłamstwie obozowym. Ta pierwsza decyzja spowodowała, że artyści mogą sobie wrzucać w koszty uzyskania aż połowę swoich honorariów, więc tak naprawdę płacą podatek zaledwie 9-procentowy, co jest stawką jak w Ameryce za złotych czasów kapitalizmu.

Pamiętam, że w podstawówce, czyli jakieś milion lat przed naszą erą, przerabialiśmy temat chorób wenerycznych. Pani nauczycielka stwierdziła, że nauka jest już rozwinięta na tyle, że bez problemu wynalazłaby szczepionki na owe choroby, gdyby tylko chciała. Spytałem więc roztropnie (tak mi się przynajmniej wtedy wydawało), dlaczego nauce się nie chce, skoro uprościłoby to znacznie sprawę. Ludzie mieliby obowiązek szczepić się przeciwko kile czy rzeżączce tak samo, jak muszą się szczepić przeciwko ospie czy cholerze, czy cholera tam wie, przed czym jeszcze. Odpadłoby ryzyko i kłopot z leczeniem, zostałaby czysta przyjemność.

Swego czasu mój nieżyjący już przyjaciel żartował często ze mnie, że nawet gdy wychodzę w papciach wyrzucić śmieci, natykam się na grupę Indian, którzy porywają mnie i częstując wodą ognistą, zmuszają do całonocnej gonitwy po prerii, po czym odstawiają zmaltretowanego na wycieraczkę – z L-4 w zębach i w kowbojskich butach, których właściciela nigdy nie uda mi się odnaleźć. W innej wersji zamiast Indian występowali Kozacy zaporoscy, z którymi wspólnie przez całą noc pisałem w którejś z karczm opolskich list do sułtana tureckiego, jednak, że działo się to w czasach pre-fejsbukowych, nie zachował się żaden ślad tej korespondencji - i może to lepiej.

Ponieważ wyartykułowanie własnej opinii na temat serialu „Korona królów” stało się palącą powinnością każdego Polaka, czuję się w obowiązku powiedzieć coś i ja na ten temat, żeby nie wyszło, że jestem opóźniony w rozwoju obywatelskim. Dziś nawet nowela telewizyjna oceniana jest według kryteriów politycznych. Nie lubisz dobrej zmiany, więc masz obowiązek szydzić z „Korony królów”, porównując ją do czołowych produkcji HBO czy Netflixa, typu „Gra o tron”, choćbyś nawet nie widział ani jednego odcinka „Gry…”. I „Korony…” też nie.

Scenariusz o gejach prześladowanych przez esbecję wygrywa ważny konkurs filmowy. Opowieść o lesbijskiej miłości dwóch stalinówek na tle antysemickich nastrojów '68 roku dorabia się opinii jednej z najlepszych polskich książek roku. Historia mężczyzny, który jest homo, lecz żyje w związku kobietą i strasznie z tego powodu cierpi, zostaje okrzyknięta najlepszą powieścią 2017, zanim jeszcze ukazuje się w księgarniach. Film pokazujący polską prowincję jako brudny kocioł, z którego cuchnie testosteronem, kadzidłem i trupem mordowanych zwierząt, staje się naszym kandydatem do Oskara. Przykłady można by mnożyć. Każdy, kto konsumuje polską kulturę choćby tylko małą łyżeczką, podpowie mi ich na poczekaniu przynajmniej kilka.

Dzień przed Wigilią wypada się wyciszyć, wyłączyć gruczoł jadowy i poszerzyć sobie uśmiech do świata, choćby na siłę, choćby za pomocą szminki, jak robią to klowni w cyrku albo w horrorach. Tym bardziej, że wokół sami dobrzy ludzie i wypada się dostroić.

Co byście powiedzieli o dyrygencie, który zamiast smyczka, nakazałby pierwszemu skrzypkowi użyć do gry łodygi rabarbaru? Bo tak by mu się to lepiej wizualnie komponowało. I nie byłaby to akurat heca wymyślona przez kabaretowo muzyczną Grupę MoCarta. Nie wiecie, co byście pomyśleli? To się zastanówcie, a w międzyczasie poczytajcie.

Wciąż jestem pod wrażeniem spektaklu Teatru Telewizji pod tytułem „Marszałek” o tym, jak Józef Piłsudski planował uderzyć prewencyjnie w 1933 roku na Niemcy, aby rozprawić się z pewnym kapralem, który doszedł tam właśnie do władzy i roił groźnie o podboju wschodu. Okazuje się, że można zrobić solidny teatr bez bluźnierstw, bełkotu, masakrowania tekstu i przeganiania po scenie nagich aktorów z przypiętymi do bioder gumowymi penisami.