Początek lat 70-tych, a zarazem solowej kariery tego wybitnego kompozytora, to jeszcze sporo piosenek osadzonych w rocku, ale już poszukujących i czerpiących z innych gatunków jak jazz, elektronika i ambient, którego Brian Eno stanie się legendą.

Wywodzący się z piosenki poetyckiej i studenckiej artyści stali się z czasem jednymi z pionierów muzyki country i folk w Polsce, nie pozbawionej jednak wcześniejszych doświadczeń i przebojowego, popowego potencjału.

Drugi album nowofalowej i postpunkowej grupy, to całkiem sporo zgrabnych piosenek, oczywiście podanych oryginalnie i zgodnie z nazwą grupy, pozytywnie zakręconych. Ze względu na nośne melodie, płyta okazała się także sporym sukcesem w Stanach Zjednoczonych.

Pierwsza w pełni solowa płyta bez słynnej grupy E Street Band nie odbiega dalece od tego, co dla muzyki Springsteena charakterystyczne. mamy tu nadal dźwięki mocno osadzone w amerykańskiej tradycji, lekko podlane nowoczesnością typową dla lat 80-tych. To co najważniejsze, to jednak melodie i tzw. przeboje, których odrobinę zabrakło na poprzednim albumie, a tu ponownie je mamy.

Pozornie może się wydawać, ze płyta wydana na fali popularności serialu o doktorze Kildarze (serialowa piosenka również została tu umieszczona), to po prostu ukłon w stronę wielbicieli aktora, który rozpoczął wówczas wielką drogę do sławy. Jednak już pierwsze minuty pokazują, że mógłby on swobodnie wybrać karierę piosenkarską i tu także należałby do absolutnej czołówki, bo to niezwykle profesjonalny i poruszający album i nic dziwnego, że płyta biła rekordy popularności.

Dwadzieścia lat kariery duetu, wiele koncertów w kraju i na świecie i niezwykła popularność, nie znajduje odzwierciedlenia w dorobku fonograficznym, a prezentowana płyta jest jedynym dużym longplayem w Polsce i w kategorii fenomenu można uznać, że aż dwie duże płyty duetu ukazały się za to w Stanach Zjednoczonych. Bez wątpienia należą też do rekordzistów pod względem wydanych pocztówek dźwiękowych, a ich oryginalność na polskiej scenie do dzisiaj robi wielkie wrażenie.

Zespół bretoński, mocno zakorzeniony w celtyckim folku, nie stronił również od rocka, a nawet jazzowych inklinacji. Co ciekawe, w roku 1979, w czasie dominacji disco, a z drugiej strony punk rocka i metalu wydał prezentowaną czwartą płytę, która wymyka się wszelkim szufladkom będąc atrakcyjna zarówno dla spragnionych łagodności brzmień i melodii, jak i tych, szukających w muzyce czegoś więcej niż zwrotka i refren.

Jedna z legend holenderskiego rocka lat 70-tych, ze względu na prezentowany koncept album, umieszczana często w ramach nurtu progresywnego, który tutaj rzeczywiście najbardziej jest widoczny, aczkolwiek nie pozbawiony przebojowości i melodii bliskich muzyce pop ku której zespół podąży już za chwilę.

Jedna z legendarnych, obok Brygady Kryzys, czy Armii, płyt polskiego punk rocka lat 80-tych. Podobnie jak inne wielkie albumy tego czasu, zawarta muzyka i teksty, dalece wykraczają poza proste piosenki, oferując świat pełen emocji, niebagatelnych pomysłów dźwiękowych, poruszający do dziś swą głębią i aktualnością.