Doskonale u nas znany także jako aktor, między innymi z "Pociągów pod specjalnym nadzorem", Neckar w swojej ojczyźnie należy do największych gwiazd szeroko pojętej estrady, nie stroniąc od najróżniejszych gatunków, a okres, kiedy współpracował z zespołem Bacily, z którym występował również w Polsce, także z Anną Jantar, to najbardziej rockowo-folkowe jego oblicze.

Drugi studyjny album pod przewodnictwem Gilmoura dla fanów pozostaje arcydziełem, jednak pojawiły się i głosy krytyczne, o pewnej stagnacji i przewidywalności grupy, chociaż jest to album zespołowy, co powinno gwarantować większą różnorodność, ale też dodajmy, że cały czas oczekiwania wobec grupy były wielkie, a w pamięci ciągle arcydzieła które nagrał. Inną, bardzo kontrowersyjną sprawą, było skrócenie niektórych kompozycji na pierwszą edycję winylową, ale jak się okazuje, ów biały kruk, nawet w takiej postaci nie stracił.

Trzeci i ostatni album z Joe Lynn Turnerem jako wokalistą, jak twierdzi wielu, z najbardziej popowego okresu działalności grupy. Jeżeli jednak zapomnimy o singlowym i rzeczywiście słodkim przeboju "Street of Dreams" to okaże się, że wiele utworów, jeżeli chodzi o pomysły i brzmienie, już za chwilę pojawi się na płytach reaktywowanego w najbardziej uznanym składzie Deep Purple, a nawet na tle wielu innych tytanów ciężkiego rocka, to wcielenie Rainbow z początku lat 80-tych jawi się dzisiaj nad wyraz mocno i klasycznie hard rockowo.

Po dwóch świetnych płytach, z rozbuchanym hard rockiem, psychodelią i bluesem, zespół zaskoczył dziełem, nie mającym i dzisiaj prostego odpowiednika. Wspólnie z awangardowym kompozytorem francuskim Pierrem Henrym, nagrali misterium rockowe, dla jednych przekombinowane i udziwnione, dla innych odważne i nowatorskie - prawda, jak to zazwyczaj, leży pewnie pośrodku, to bez wątpienia grupa zapisała się nim w historii rocka.

Najbardziej znana i dla wielu najlepsze płyta zespołu, co jednak sprawia, że album ten jest tak wysoko oceniany? Możliwe, że idealne połączenie hard rocka z folkiem i elementy programowe czy progresywne, które w pełni rozwiną na "Thick as a Brick? A może coś jeszcze?

Wybitny amerykański gitarzysta, znany między innymi z Blue Cheer, nagrał w 1970 roku solową płytę, która dziś uznawana jest za prekursorską w dziedzinie doom metalu, jednak w swoim czasie nie znalazła ona uznania, jakiego muzyk oczekiwał i na długie lata zaprzestał on nagrywania. Na szczęście nie zaginęła w czeluściach historii i świeci dziś jasno nieboskłonie rocka.

W przypadku większości najznamienitszych gwiazd rocka, wcześniej czy później przychodziły okresy stagnacji, wewnętrznych tarć, najczęściej skutkujące słabszymi albumami. Z perspektywy debiutu i kolejnych dwóch niezwykle udanych, pokrytych wielokrotną platyną płyt, w przypadku Van Halen padło na płytę czwartą. Jednak kiedy nie będziemy myśleć o płycie w kategorii przebojów, ale popatrzymy na nią, jako dokument tego, co chodziło genialnemu Eddiemu po głowie, przekonamy się, że ciągle był kopalnią pomysłów i poszukiwaczem nowych brzmień.

Trzecia płyta ze specjalnego albumu, zawierająca niepublikowane wcześniej nagrania z sesji do dwóch, kultowych już w karierze zespołu płyt.

Wyczekiwany, trzypłytowy album, który poza znanymi dwoma płytami "Kid A" i "Amnesiac", zawiera dodatkowa płytę z niepublikowanymi utworami. Pozwala to dużo lepiej poznać proces twórczy i koncepcję wydania klasycznych albumów, jak i drogi rozwoju i poszukiwania artystyczne zespołu w owym czasie.

Jedna z ikon krautrocka, podobnie jak wielu twórców tego nurtu robiła wszystko, aby przyklejenie jej jakiejkolwiek etykietki było niemożliwe. Mamy tutaj wymieszane w różnych proporcjach najróżniejsze style i gatunki, a całość można uznać za przejaw nietuzinkowego i awangardowego podejścia do muzyki jako takiej, chętnie improwizując i urządzając happeningi czy performance. Można śmiało powiedzieć, że stworzyła własny, muzyczny świat.