Pół roku – od kwietnia do października 1355 roku + trwały spory i dyskusje o to kto powinien odziedziczyć księstwo kozielsko-bytomskie po bezpotomnej śmierci jego władcy księcia Bolka.

Dla wielu książąt przykrym otrzeźwieniem była chwila, w której przekonali się, że niedawne złożenie hołdu królowi czeskiemu nie było zwykłą formalnością, lecz początkiem końca dotychczasowego śląskiego porządku.

W rodzie potomków Piasta Kołodzieja panowała zasada głosząca, iż jeżeli władca umierał bez męskiego potomka, dziedzicem stawał się najbliższy męski krewny – brat, stryj, wuj, kuzyn… Tymczasem w królestwie czeskim, do którego przecież po pokoju w Namysłowie gremialnie śląscy książęta przystąpili, panowała zasada, że dziedziczyć władzę można także po linii żeńskiej.

Po śmierci Bolka chęć objęcia jego księstwa zadeklarowali jego szwagier czyli mąż jego siostry Eufemii Konrad I Oleśnicki oraz jego zięć Przemysław I Cieszyński. W drugim szeregu spadkobierców ustawili się równie gotowi do przejęcia schedy Piastowie opolscy, strzeleccy, niemodlińscy, raciborscy i oświęcimscy, a także siostra zmarłego księżna Beatrix.

O tym, że złożony mu hołd oznacza koniec z piastowskimi zasadami poinformował książąt cesarz Karol IV, który powołując sąd rozjemczy stwierdził, iż „obowiązuje ich prawo lenne a nie piastowskie ,obyczaje". Sąd rozjemczy, na czele którego stanął Mikołaj Kotuliński z Kotulina zadecydował, iż książę na Oleśnicy Konrad otrzyma ziemię kozielską i połowę bytomskiej, a pozostałą część Księstwa Bytomskiego dostanie Przemysław I Cieszyński. Był to ostatni ukłon w stronę starych praw, w myśl których Przemysław powinien był odziedziczyć całe księstwo

Pięć lat później Koźle stało się stolicą doświadczalną. Konrad I oddał je w zarządzanie swemu synowi Konradowi II by uczył się tu trudnej sztuki rządzenia. Niewiele wiadomo o skutkach jego rządów dla Księstwa Kozielskiego, ale historia zapamiętała go jako aktywnego gracza na śląskiej niwie politycznej. Systematycznie rozszerzał swoje granice. Drogą kupna wszedł w posiadanie Kątów Wrocławskich, Ziemi Ziębickiej, Głubczyc, Zlatych Hor i Hulczyna. Zawierał korzystne umowy, jak np. układ o wzajemnej współpracy w dziedzinie obronności z Władysławem Opolczykiem z r. 1372.

Gdy królem Polski został Władysław Jagiełło Konrad II starając się do niego zbliżyć, m.in. pojechał z królem na wyprawę chrystianizacyjną na Litwę. Wysiłki te zniweczyła przyjaźń z wrogim Jagielle Opolczykiem, czego skutkiem była krótka wojna w obronie zajętego przez wojska królewskie Olesna w 1390 r.

W roku 1389 r. Konrad II był jednym z założycieli Związku Księstw Śląskich do walki z rozbojem. Kontynuując te działania w roku 1402 zobowiązał się do wystawienia swoim kosztem do owej antyrozbójniczej policji 10 zbrojnych oraz 10 pachołków. Książę zmarł w roku 1403 w skutek ciężkiej rany jaką poniósł podczas jednej ze swych licznych wypraw wojennych.