O stanowisko lidera może się ubiegać każdy poseł konserwatystów - z wyjątkiem samego Johnsona - ale aby został kandydatem na lidera, musi uzyskać poparcie co najmniej ośmiu kolegów klubowych. Na tych, którzy spełnią ten warunek, posłowie będą głosować w kolejnych rundach. Po pierwszej odpadną ci, którzy dostaną mniej niż 5 proc. głosów (obecnie jest to 18 posłów), a jeśli wszyscy przekroczą ten próg, wyeliminowana zostanie osoba z najmniejszym poparciem. W drugiej próg wymagany do pozostania w wyścigu wzrasta do 10 proc., czyli 36 posłów, a jeśli wszyscy go osiągną, ponownie odpadnie osoba z najmniejszą liczbą głosów. W ten sam sposób będą się odbywać kolejne tury aż do wyłonienia finałowej dwójki kandydatów. Spośród nich zwycięzcę wybierze w głosowaniu pocztowym ok. 200 tys. członków Partii Konserwatywnej. Nowy lider automatycznie obejmie funkcję premiera kraju.

Cała procedura wyboru nowego lidera zwykle trwa kilka tygodni. W poprzedniej takiej sytuacji, w 2019 r., między formalną rezygnacją Theresy May a ogłoszeniem, że na nowego lidera wybrany został Boris Johnson, upłynęło półtora miesiąca. Mając na uwadze, że okres przejściowy, w którym Johnson pozostaje na stanowisku premiera, nie jest korzystny ani dla partii, ani dla kraju, władze partii najprawdopodobniej będą się starały maksymalnie skrócić harmonogram wyborów.

Nowy lider nie jest zobowiązany do rozpisania wyborów do Izby Gmin, choć może to zrobić, jeśli chce umocnić swój mandat lub wprowadzić do niej bliższych sobie ludzi. Jednak w obecnej sytuacji, gdy konserwatyści wyraźnie przegrywają w sondażach z Partią Pracy, jest wysoce nieprawdopodobne, by nowy lider zdecydował się na takie rozwiązanie.

Z Londynu Bartłomiej Niedziński (PAP)

bjn/ akl/