Książka nosi tytuł „Nietypowy mundurowy. Psy do zadań specjalnych”. Dlaczego mundurowy? Psy pracujące w służbach noszą specjalne szelki zwane szorkami, a także inne elementy „umundurowania”, w zależności od rodzaju pełnionej służby. „Psy ratownicze w straży pożarnej poszukujące zaginionych ludzi zasypanych pod gruzami budynków, mają specjalne buty, które chronią łapy przed zranieniem i poparzeniem. Natomiast psy bojowe, na przykład te służące na misjach razem z GROM-owcami, oprócz butów, noszą nauszniki tłumiące odgłosy broni i wybuchów oraz specjalne okulary, zabezpieczające ich oczy przed palącym słońcem. Psy wojskowe mają też kamizelki kuloodporne oraz takie, które chronią ich karki przed przegrzaniem” - mówi autorka tej książki, Katarzyna Olkowicz.

Niektóre z opisanych w książce psów to prawdziwi celebryci. Pisano o nich na pierwszych stronach gazet. Choćby taki labrador Drag ze Służby Celnej. Zasłynął tym, że znajdował narkotyki mniej więcej co drugi dzień i to on wywęszył paczkę z haszyszem, która miała trafić do wokalistki Kory. Albo owczarek niemiecki Ira z Państwowej Straży Pożarnej. Suka ta ma na koncie wiele zawodowych sukcesów, ale stała się sławna za sprawą przydomku, który niechcący nadał jej prezydent Lech Kaczyński. Po udanej akcji ratowniczej w Algierii, zaprosił on ratowników razem z psami do Pałacu Prezydenckiego. Ira, która od czasu do czasu jeździła ze swoim opiekunem starszym aspirantem Michałem Szalcem na pokazy do szkół, miała zwyczaj żegnania się z dziećmi przyjaznym szczekaniem, gdy te nagradzały jej popisy klaskaniem. Tutaj – niespodziewanie dla Iry - oklaski pojawiły się już na początku ceremonii. Gdy zareagowała szczekaniem, przewodnik wydał jej polecenie „Ira, siad”. „Irasiad jest zdenerwowany” - zauważył wówczas Lech Kaczyński.

Autorka książki jest dziennikarką, a prywatnie od lat udziela się jako wolontariuszka w schroniskach dla bezdomnych zwierząt. Jako osoba wrażliwa na los zwierząt, poruszyła również kwestię tego, jak służba wpływa na zdrowie psów. „Ogólnie psy pracujące szybciej się starzeją, chorują” - mówi Olkowicz. Te, które szukają narkotyków lub broni, wielokrotnie wskakują na samochód czy na taśmę bagażową, przeciążając stawy i kręgosłupy. Swoją pracę jednak po prostu lubią. „Lubią się uczyć i szukać. To je stymuluje, pozytywnie męczy, sprawia satysfakcję” - dodaje autorka.

Z książki „Nietypowy mundurowy. Psy do zadań specjalnych” można się też dowiedzieć, co dzieje się z psami, gdy już "zrzucają mundur". Po zakończonej służbie część trafia do domów swoich przewodników. Inne znajdują azyl w Zakątku Weteranów pod Wrześnią, gdzie dożywają w cieple i miłości do końca swoich dni. Sporo psów, głównie policyjnych, kończy jednak na placach budowy czy terenach magazynowych. „Ludziom wydaje się, że skoro są dobrze wyszkolone, świetnie będą stróżować. To wielka niesprawiedliwość, niegodne podziękowanie za lata ich pracy i oddania” - mówi z goryczą Katarzyna Olkowicz. Nietrudno przy tym zauważyć, jak psi los zadziwiająco przypomina… człowieczy.

Jeden z opisanych w książce duetów pies - przewodnik będzie można zobaczyć w akcji 3 października, podczas dnia otwartego w schronisku dla zwierząt w Milanówku. Chorąży Marek Makles ze Straży Granicznej, który służy na Warszawskim Lotnisku Okęcie, opowie o swoim podopiecznym i zademonstruje jego umiejętności. Tutaj ciekawostka. Jeśli ktoś oczekuje owczarka niemieckiego czy belgijskiego, bardzo się zdziwi. Maks jest jedynym w służbach mundurowych białym cocker spanielem, psem małym i niezwykle przyjacielskim. Wielu osobom, które korzystały z warszawskiego lotniska na Okęciu, wpadł w oko. Niewielu jednak przyszło do głowy, jak skutecznym jest „mundurowym”, gdy trzeba wywąchać broń czy materiały wybuchowe. (PAP Life)

pba/ gra/