Jedna z ikon klasycznego, amerykańskiego metalu w odsłonie z 1989 roku, która przez wielu krytyków uznawana jest za najciekawszą i najbardziej ambitną artystycznie, chociaż więcej przebojowych melodii nie sprawiło wcale, że zespół stonował swoje krytyczne ostrze i przekaz. Mając jednak tak niezwykle erudycyjnego lidera, jakim jest Blackie Lawless, nie mogło być inaczej. W Polsce darzony szczególnym sentymentem, bowiem nazwę wymyślił basista polskiego pochodzenia Rik Fox, czyli Ryszard Suligowski.

Przekrojowa płyta prezentująca wybrane gwiazdy edycji festiwalu w Mrągowie w roku 1989, kiedy zdobył on już międzynarodową renomę, co potwierdza niniejszy wybór, a mamy tu i zespoły i solistów z USA, jak też i rozmiłowanych w country naszych południowych sąsiadów. Jest to też ciekawy przykład różnorodności stylistycznej gatunku, gdzie obok tradycyjnych utworów, pojawia się i folk i rockabilly.

Piąta w dyskografii, a zarazem pierwsza z grafikiem, który odtąd będzie już zawsze projektował okładki grupy i jedna z pierwszych płyt (po Judas Priest) zarejestrowana całkowicie cyfrowo, co w roku 1987 nie było takie oczywiste i chociaż nie ma tu muzycznej rewolucji, to można śmiało powiedzieć, że zespół dopracował tu wszystko do perfekcji pozostając absolutnym wzorcem klasycznego metalu, pełnego wojowników i smoków.

Grupa w połowie lat 70-tych, podobnie jak kilku innych klasyków southern rocka, coraz śmielej zapuszcza się w inne rejony, czy to muzyki funk, czy klasycznego rocka, ale też eklektyzm muzyczny był u nich dosyć typowy i to, co najważniejsze, czyli charakterystyczne brzmienie pozostaje od razu rozpoznawalne, a urok zespołu tkwi również w kunsztownych aranżacjach.

Jeden z najwybitniejszych słowackich muzyków rockowych, współzałożyciel zespołu Prudy (który na tej solowej płycie mu towarzyszy) w drugiej odsłonie w Białych Krukach tym razem na początku lat 80-tych i w wersji anglojęzycznej. Pomimo delikatnych spojrzeń w to, co aktualnie w muzyce było na topie, pozostaje tu wierny klasycznie rockowej i folkowej piosence.

Mocno nasiąknięta folklorem nowofundlandzkim muzyka Kimmo Helen, do awangardowego filmu Mata McNerneya, nawet bez znajomości obrazu urzeka niezwykłym pięknem i grą emocji, a nie jest to jedyne spotkanie tych twórców.

Jedyny długogrający album winylowy Artystki znanej wcześniej z grupy Pro-Contra, ukazujący zarówno jej wszechstronność warsztatową, poruszając się stylistycznie od popu po jazz, jak i niezwykłą osobowość i indywidualność.

Koncertowa epka, to zdecydowanie za mało, jak na oczekiwania związane z tak uznaną grupą, do tego znajdująca się na niezwykle cenionym etapie kariery z wyśmienitą płytą "Avalon" na koncie. Jest to jednak niezwykle ciekawy zestaw, nieoczywistych utworów, do tego zagranych nadal z iście rockową werwą, typową bardziej dla wcześniejszego oblicza grupy.

Płyta zamykająca dekadę lat 80-tych, wydana po trzech wyśmienitych albumach koncepcyjnych próbuje podtrzymać dobrą passę i poziom, co generalnie się udało, przy czym trudno tu wskazać jakikolwiek nowy element, co mogło być postrzegane jako pewnego rodzaju stagnacja, jednak fani nie mogli czuć się rozczarowani.

Jeden z absolutnych klasyków polskiego metalu lat 80-tych, kiedy pomimo nieustannych problemów sprzętowych i realizacyjnych (w przypadku Dragona tym bardziej na plus zapisać można dobrą dykcję wokalisty) kilku grupom udało się podbić również rynki zagraniczne i udowodnić, że mamy więcej do powiedzenie w ekstremalnej muzyce niż naśladowanie mistrzów, wnosząc do niej oryginalność, a surowe brzmienie również z czasem okazało się sporym atutem.