Klasycznie rockowy (i jazzowy) czteroosobowy skład przyniósł muzykę bardziej jednorodną niż wczesne albumy, ale fakt, iż każdy z członków grupy ma tu własny wkład kompozytorski, sprawia, że słychać muzyczne indywidualności nie tylko lidera, Chicka Corei, ale i pozostałych muzyków, z których każdy dzisiaj to absolutny klasyk i światowa gwiazda.

Reaktywowana po kilku latach grupa Zappy sprawia, że więcej tu znowu satyryczno-kabaretowych elementów, nie mniej muzycznie nie odstaje od rzeczy nagrywanych wyłącznie pod własnym nazwiskiem. Sporo tu muzyki fusion, typowej w roku 1975, ale oczywiście Zappa zaskakuje z minuty na minutę, udowadniając, że nie da się go zaszufladkować i zamknąć w jednym nurcie.

Debiutancka płyta nowofalowej grupy (mieliśmy okazję słuchać już ich późniejszej płyty, o nieco odmiennym charakterze) na której słychać już wielki talent do włączania do swoich kompozycji różnych elementów, stąd znajdą tu miłe dla siebie dźwięki i fani Joy Division i U2.

Trzecia, przełomowa (jeżeli chodzi o wejście do mainstreamu) i najbardziej kultowa płyta zespołu. Mamy na niej dwa wielkie przeboje "Do Ani" i "Arahja", jednak zachwyca całość, a zwłaszcza to, że przebojowość towarzyszy tu mrocznym, niepokojącym dźwiękom i zniewala transowością.

Singiel Czesława Niemena z 1966 roku w całości zaśpiewany po francusku (i nagrany we Francji z orkiestrą Michela Colombiera), ale z wielkimi, autorskimi przebojami, jak "Sen o Warszawie" (tutaj jako "Varsovie").

Dwie przekrojowe płyty z 1979 i 1971 roku, które są absolutnym rarytasem dla fanów muzyki z tamtych lat, znajdują się na nich bowiem ogromne przeboje zespołów i solistów, którzy często nie nagrali dużych płyt, jak Waganci, czy Portrety, a także radiowe wersje piosenek bardziej znanych dzisiaj artystów, jak Breakout, Grupa ABC, czy Dżmble.

Po udanej współpracy z Vangelisem (będą się jeszcze spotykali wielokrotnie) solo i w ramach zespołu Aphrodite's Child kariera soolowa Demisa Roussosa potoczyła się błyskawicznie i już druga (prezentowana dzisiaj) płyta z 1973 roku przyniosła wielkie przeboje, które śpiewał będzie przez kolejne dekady (także w Polsce) i które zdefiniowały jego styl (chociaż głównym atutem pozostanie na zawsze rozpoznawalny od razu, niezwykły głos).

Końcówka lat 80-tych to Rosiewicz jako Artysta kompletny, który sam pisze teksty i komponuje, i pomimo nadal humorystycznego wydźwięku swojej twórczości, wykazuje niezwykłą czułość na to, co dzieje się w muzycznym (jeżeli chodzi o muzykę) i literackim (w warstwie tekstowej) świecie.

Druga płyta Toto to najbardziej ambitne muzycznie dzieło, z "ukłonem" w kierunku rocka progresywnego, które nie było jednak tak wysoko cenione jak debiut, zwłaszcza pod względem singlowych przebojów, ale też nie w takim wymiarze album jest ceniony po latach, a sami członkowie zespołu przyznają, że nie chcieli stać w miejscu, chociaż wraz z kolejnymi albumami udało im się wypracować złoty środek i trafić także na listy przebojów z utworami "Rosanna", czy "Africa".

Solowa płyta gitarzysty grupy Gang Marcela, pozostająca stylistycznie w obrębie country, jednak nie brakuje na niej popularnego w drugiej połowie lat 80-tych pop rocka, jak chociażby, zaśpiewany z polskim tekstem, wielki przebój Gazebo "I Like Chopin".