Debiut, o którym już jest głośno, a powinno być bardziej, bowiem nośne melodie opakowane są dźwiękami, które przypadną zarówno lubującym się w rockowej tradycji, jak i szukającym świeżego spojrzenia melomanom, oczywiście w granicach tego, co można nazwać ciężkim rockiem, ale wszystko to wyjdzie w rozmowie, w której pojawią się basista Farf i wokalista oraz klawiszowiec Bartosz Kulczycki.

Grupa grająca protometal, jednak z wieloma ciekawymi i nieszablonowymi pomysłami, zdecydowanie ożywiającymi gatunek, o czym opowiedzą muzycy zespołu Miko - perkusista i
Palec - gitarzysta barytonowy.

Dwie klasyczne pozycje z dorobku wielkiego kompozytora, niezmiernie ważne również dla świata muzyki rozrywkowej i doskonale uzupełniające wieczór, w którym na płytach liderami są mistrzowie instrumentów klawiszowych - Sonata fortepianowa nr 14 cis-moll op. 27 nr 2 „Sonata quasi una fantasia”, znana jako sonata Księżycowa i Sonata fortepianowa nr 23 f-moll op. 57 Ludwiga van Beethovena, znana jako "Appassionata".

Chociaż zespół pod tą nazwą zostawił po sobie jeden album z 1978 roku, to znawcy muzyki elektronicznej, kiedy tylko zerkną na nazwiska muzyków i zobaczą wśród nich prawdziwa legendę niemieckiej elektroniki, czyli Dietera Moebiusa, nie będą mieli wątpliwości, że to absolutnie obowiązkowa płyta w kolekcji.

Założony w 1968 roku przez wybitnego kompozytora i pianistę Joela Vandroogenbroecka grupa, chociaż zaliczana do rocka progresywnego i krautrocka, połączyła ze sobą bardzo wiele elementów i nurtów, że efekt jest trudny do jednoznacznego nazwania i nie da się zamknąć w ramach jednego gatunku. Trudna w odbiorze, niezmiennie od lat intryguje, zwłaszcza pierwszy okres istnienia i płyty z początku lat 70-tych.

Pierwsza solowa płyta klawiszowca i współzałożyciela Pink Floyd z 1978 roku pozostaje bliska twórczości macierzystej grupy. Nic w tym dziwnego, skoro to właśnie instrumenty klawiszowe tworzyły w większości jej kompozycji ów wyjątkowy klimat i na nastrój postawił tutaj Wright. Fantastycznie też dobrał towarzyszących muzyków, zwłaszcza gitarzystę Snowy White'a, a niezwykle przejmujące są również partie, znanego chociażby z King Crimson, Mela Collinsa.

W 1977 Triumvirat był już wielką gwiazdą ze sporym dorobkiem, jednak tarcia spowodowały, że kolejny album, po sporych zmianach personalnych ukazał się pod nazwą New Triumvirat. Mimo to okazał się dużym sukcesem i nie pozostawił wątpliwości, kto był zasłużonym liderem zespołu. Szkoda jednak, że był ostatnim tak ambitnym i pozostającym w nurcie progresywnym albumem.

Wydana przez Polskie Nagrania płyta to dobry portret piosenkowego oblicza belgijskiego, jednak o polskich korzeniach piosenkarza, dobrze znanego u nas w kolejnych latach z muzyki filmowej do wielu polskich produkcji.

Płyta autorska wybitnego kompozytora i band leadera, zawiera bardzo różnorodne tematy muzyczne i piosenki z szeroko pojętej muzyki rozrywkowej, jednak lista zaproszonych gości ze swiata jazzu dodaje jej niezwykłego kolorytu, a mamy tu i Tomasza Stańko, Włodzimierza Nahornego, czy Janusza Muniaka.

Niezwykle oryginalna EP-ka francuskich przedstawicieli new romantic, jednak z wieloma wpływami, od mrocznego rocka po pop z odniesieniami do klasycznej piosenki francuskiej.