Jakże wielu nie odważyło się wrócić na Kresy, by zobaczyć, by przypomnieć sobie rodzinne gniazda. Jakże wielu przełamało najgorsze obawy i "dotknęło wczoraj", by zmierzyć się z obrazem przez lata w sercu malowanym, ale czy prawdziwym?

W poszukiwaniu śladów przodków, którzy w 1946 roku zostali zmuszeni do opuszczenia okolic Czerniowiec na Bukowinie, Jan Lewosz wraz z żoną Marią postanowili wyruszyć w podróż po rodzinne wzruszenia. Zabrali ze sobą zdjęcia i dokumenty, które miały być dla nich swoistym paszportem, miały uwiarygodnić ich wizytę w tym zakątku Ukrainy. Bali się rozczarowania i przyznają, że liczyli jedynie na milczące chwile przy grobach krewnych.

Tymczasem życie napisało swój scenariusz - spotkali ludzi pamiętających o Polakach i ich dziadku, który "łagodził buty".

Dla pracowników Samodzielnego Publicznego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Kędzierzynie-Koźlu walka z koronawirusem trwa już rok. Dzięki wspólnemu wysiłkowi są w stanie sprawić, że kolejny pacjent będzie mógł złapać oddech, że młoda matka przytuli swoje dziecko, a dziadek zobaczy wnuki. Gdy przegrywają walkę o życie, razem z rodziną pacjenta przeżywają smutek i żal. Choć czasem jest bardzo trudno, codziennie przychodzą do pracy, bo czują, że to nie tylko zawód, ale i ich życiowe powołanie.

Czy wędrówka śladami ojca pozwala zrozumieć, jak kształtowała się jego osobowość? Czy nocowanie zimą w namiocie, w śniegu i mrozie, pomoże zrozumieć siłę przyjaźni i determinację, która ludzi pchała do przeżycia piekła?

Al Willner przyleciał do Polski z drugiego końca świata, żeby spróbować znaleźć odpowiedzi na wiele ważnych pytań. Wraz z przyjacielem przeszedł trasę marszu śmierci z obozu Blechhammer (obecnie Blachownia w Kędzierzynie - Koźlu) do Gross - Rosen (Rogoźnica). Szedł śladami ojca, który jako szesnastoletni więzień, był zmuszony pokonać tę drogę. Czy Al Willner odkrył prawdę o ojcu? A może jednak... o sobie?

Reportażu nie można od początku do końca zaplanować. Scenariusz pisze do niego samo życie, zatem podczas nagrań wszystko zdarzyć się może. Wszystko, co ciekawe i jeszcze ciekawsze.

Brak troski o to dzieło wykorzystały siły natury - wichura, która w lutym przeszła przez Opole, powaliła potężną, skorodowaną rzeźbę. Syn jej twórcy Mariana Nowaka, Paweł Nowak, chciałby jak najszybciej przystąpić do ratowania orła, ale to nie takie proste. Najpierw zdemontowany we wrześniu 2010 roku "Pegaz", też autorstwa jego ojca, musi opuścić pracownię, by było miejsce na ratowanie orła. Bez wsparcia ludzi, którzy mogą z racji pełnionych funkcji pomóc, nie może się obyć.

O dziełach, które są warte ocalenia, opowiedział autorce reportażu inżynier pożarnictwa, Tadeusz Śliwa.

Słuchaczom naszego radia dał się bliżej poznać sześć lat temu w reportażu: "Brzmienie rzeźby". Opowiedział o swoim życiu, tym zwyczajnym i tym artystycznym, o rzeźbieniu gitar, o góralskiej duszy, którą chciał przepędzić i spokojnie na nizinach tworzyć. Robert "Góral" Żurakowski nie docenił potęgi w górach, a właściwie w ludziach gór drzemiącej. Przypomniała o sobie, gdy dla siebie zupełnie niespodziewanie zaczął tworzyć dokumentalne filmy. Oczywiście o... górach, a właściwie o ludziach, którzy je najbardziej ukochali. I teraz już świat cały mu te szczyty przesłaniają, ale za to praca z kamerą przynosi nagrody, o których jako jednak początkujący filmowiec, nie śmiał nawet marzyć.

Sto lat temu przyszedł na świat Karol Wojtyła. Urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Zmarł 2 kwietnia 2005 roku w Watykanie. Dotknijmy chociaż fragmentów historii na zawsze ważnej, a w dźwięku opisanej. W poniedziałek (18.05) po godz. 21:00 w Studiu Reportażu przypomnimy prace poświęcone Janowi Pawłowi II.

Bohater tej opowieści jest znany nie tylko w Namysłowie, gdzie od ponad trzydziestu lat prowadzi Szkołę Tradycyjnych Sztuk Walki "Bambusowy Dom". Krzysztof Jankowiak "Soke" jest też autorem kilku książek - o kulturze Japonii, o ludziach, którzy swoje losy, jak Ryszard Zieniawa, związali z judo. W nowym reportażu Barbary Tyslik: "Albo milicjant, albo samuraj" usłyszymy jak nasz rodak w oficjalnym testamencie został przyjęty do japońskiej rodziny, jak otrzymał certyfikat dziewiątego dana i jak to się stało, że ma prawo do używania terminu "Soke", który oznacza głowę rodu i jest stosowany wyłącznie w japońskich sztukach walki.

Nie wiemy i wiedzieć nie będziemy, ile dzieci powinno znaleźć się w rodzinie zastępczej, by doświadczyć troski i miłości. Tego zaplanować nie można, bo życie pisze swoje scenariusze. Dom dziecka to koło ratunkowe, ale dobre wtedy, gdy brak lepszych pomysłów.

Halabarda u aktorów może wywoływać niekorzystne skojarzenia, ale u wielu z nas ciekawość budzi. Romuald Pastuch w wieku już dojrzałym (całkiem przypadkiem) zaczął tworzyć halabardy z drewna. Właśnie w galerii "Studnia", która jest siedzibą Stowarzyszenia Twórców i Artystów "Pasja" w Krapkowicach, przygotowuje wystawę, przykuwających uwagę oryginalnością prac i to nie tylko halabard, ale i toporów. Od razu dodajmy - w jakże niezwykłym otoczeniu - bo malarstwa, fotografii, grafiki, rękodzieła artystycznego.