W tej audycji często podkreślamy, że radio to sztuka wyobraźni. A jeśli tak, to nie ma dla niej lepszego architekta niż Andrzej Hamada. Ostatnio o tym znakomitym twórcy i uroczym gawędziarzu mówiliśmy w naszym radiu z wielu ważnych powodów. Barbara Tyslik znalazła jeszcze jeden, też bardzo piękny, dla wielu z nas bardzo istotny. W reportażu "Szczęśliwe przypadki Andrzeja Hamady" usłyszymy o zaskakujących wydarzeniach z jego (wtedy kilkunastoletniego zaledwie) życia. Są ludzie, których można słuchać i... słuchać. A bohatera tej opowieści... jeszcze bardziej.

Był rok 2010 i ogromna radość. Nie mogło być inaczej, bo w drodze było pierwsze dziecko Marii i Przemysława Borkowskich. Planowano wystrój pokoju dziecięcego, imię dla maluszka...

Imię zawdzięcza Słowackiemu. Kto wie, może to nie był zwyczajny przypadek? Jej losy i dzieje jej rodziny na Kresach pełne były dramatycznych wydarzeń, także ucieczki przed śmiercią, która dosłownie była już na wyciągnięcie ręki...

„Z tych drobnych, przypadkowych, małych obrazków, powstała genialna instrukcja obsługi własnego organizmu. Instrukcja wyjścia z "Matrixa”".

Mówi się, że nadzieja umiera ostatnia. Ale równie często możemy usłyszeć, że nadzieja leczy. A na pewno nie zaszkodzi. Posłuchajmy pacjentów i pracowników Ośrodka Medycznego "Samarytanin" w Opolu w nowym reportażu Barbary Tyslik pt. "Nadzieja leczy". Ich słowa wielu słuchaczy mogą wzruszyć i poruszyć, a także otuchy dodać.

Jest rolnikiem i od bardzo dawna kocha piękne słowa. Pisze wiersze, śpiewa, wydał dwie książki. "Baśń Stołu Dębowego. Poemat wołyński" - to dzieło, które napisał, bo tylko tak potrafi, sercem.

Na tej drodze spotykają się ludzie z całego świata. Każdy – "Szlakiem Świętego Jakuba" – maszeruje swoim rytmem, bo... jest wolnym człowiekiem. A dlaczego idzie?

To, że słuchają nas Państwo niemal na całym globie, już nie budzi zaskoczenia. To potęga internetu sprawiła, że audycje Radia Opole docierają do rodaków nawet w Australii czy Stanach Zjednoczonych. Ale ostatnio przydarzyła nam się szczególna niespodzianka.

Po trudnych doświadczeniach wróciła do rysowania. Najpierw do szuflady. Chowała w niej twarze, na których życie wypisało swoje opowieści. Twarze stare i młode, piękne i zwyczajne, takie, w których oczy przykuwają uwagę.

To jednak nie o nim śpiewała grupa "Lady Pank", choć i tak niektórzy wiedzą swoje. Ale i bez tego zawodowe życie przyniosło mu wiele jakże barwnych, jakże zaskakujących zdarzeń. Ich opis wystarczy na książkę, która zresztą już niebawem powinna się ukazać.