PAP: W ćwierćfinale ekstraklasy zespół BC rozgromił SKK Polonię Warszawa mając w każdym spotkaniu ponad 25 punktów przewagi. Czy takie mecze pomagają przed decydującą walką o medale, czyli półfinałem z rewelacją rozgrywek MB Zagłębiem Sosnowiec?

Weronika Gajda: Potraktowałyśmy spotkania z Polonią jako mocniejszy trening przed półfinałami. Dziewczyny z Warszawy miały swojej problemy zdrowotne, a poza tym pamiętajmy, że zajęły siódme miejsce, a my drugie, więc trochę różnica poziomów była. Najważniejsze, że grałyśmy zmotywowane, tak, by zrobić jak najmniej błędów i poprawić grę przed półfinałami.

PAP: Pani zespół ma także swoje problemy zdrowotne. Jak bardzo nieobecność pod koszem czołowej zawodniczki Euroligi Stephanie Mavungi, która nie zagra do końca sezonu, oraz kontuzje Serbki Sasy Cado, Słowenki Zali Friskovec i kadrowiczki Julii Piestrzyńskiej wpływają na waszą grę?

W.G.: Jak to zawsze bywa w sezonie wiadomo, że urazy przyplączą się, ale rzeczywiście w tym roku kontuzje nas nie oszczędzały. Myślę, że kłopoty sprawiają, że mamy jeszcze większą motywację i koncentrację. Jak widać po ostatnich meczach pod nieobecność Stephanie Weronika Telenga super się sprawdza pod koszem. Pokazuje, że może zrobić taką samą robotę jak +Stef+. W sytuacji w jakiej jesteśmy każda zawodniczka czuje inną odpowiedzialność.

PAP: Do obrony tytułu przystępujecie z drugiego miejsca po sezonie zasadniczym, co oznacza, że w przypadku waszego awansu do finału oraz udziału w nim lidera - zespołu PolskaStrefaInwestycji Enea Gorzów Wlkp. nie będziecie miały przewagi własnego parkietu. To ma znaczenie?

W.G.: Ne myślimy o tym przed półfinałami. Sezon regularny pokazał, że byłyśmy razem z gorzowiankami na podobnym poziomie. Obstawiam, przy całym szacunku dla rywalek, że właśnie z Gorzowem spotkamy się w finale, choć lublinianki mogą mocno powalczyć z liderkami tabeli...

PAP: Jak z perspektywy kilku tygodni ocenia pani udział w Eurolidze? Można powiedzieć, że o przysłowiowy włos przegrałyście awans do play off.

W.G.: Szkoda, że się nie udało, ale początek sezonu w pełnym składzie naprawdę był super. Wygrałyśmy w pierwszej rundzie prawie wszystko, czyli sześć z siedmiu meczów. W drugiej rundzie zaczęły pojawiać się kontuzje, trochę się pogubiłyśmy… Biorąc jednak pod uwagę to, ile dziewczyn zagrało po raz pierwszy w Eurolidze, to uważam, że się sprawdziłyśmy. Teraz to doświadczenie pomaga w polskiej lidze.

PAP: A jak pani podstawowej i doświadczonej rozgrywającej układa się współpraca z gwiazdą ligi za oceanem - Eriką Wheeler, czyli MVP Meczu Gwiazd WNBA? W polskiej lidze Amerykanka ma już trzy tytuły najlepszej koszykarki - ubiegłorocznego Pucharu Polski i finałów MP oraz z lutego, gdy ponownie Polkowice sięgnęły po krajowy puchar.

W.G.: Gdy Erica przychodziła do nas, pomyślałam sobie: +wow+, będziemy mieć w zespole taką super koszykarkę. I jest super, ale najważniejsze, że ma nie tylko umiejętności, ale jest bardzo sympatyczną, przesympatyczną osobą i mądrą. Podpowiada wszystkim, daje rady, a jak człowiek się naprawdę w nie +wsłucha+ łatwiej gra się na parkiecie.

- Mogę powiedzieć, że teraz, w drugim sezonie rozumiemy się dużo lepiej, znamy się +jak łyse konie+. Potrafimy grać akcje w ciemno, po prostu nie myślę, że Erica będzie w tym czy innym miejscu. Mimo tego intuicyjnego zrozumienia Erica potrafi nadal zaskoczyć, zagrać tak, że człowiek się jednak nie zorientuje, bo to podanie jest tak rewelacyjne….

PAP: Stara koszykarska prawda mówi, że w play off umiejętności schodzą na drugi plan, a najważniejsza jest atmosfera. Na ławce BC widać tę pozytywną „chemię” podczas meczów.

W.G.: Jesteśmy zespołem na parkiecie i poza nim. Spędzamy ze sobą dużo czasu. To właśnie poza boiskiem budujemy atmosferę. Wiem, że każda na każdą może liczyć, co by się nie działo. Jesteśmy taką małą rodziną i myślę, że nie jest to powiedzenie na wyrost.

PAP: A jak udaje się pani łączyć profesjonalny sport z wychowaniem kilkulatki?

W.G.: Łatwiej niż się to może wydawać. Wracam z treningów, meczów i mam w domu +odskocznię+ od koszykówki - normalne rodzinne życie: córcię, męża, którzy na mnie czekają. Oczywiście nie zawsze jest łatwo. Córcia poszła we wrześniu do szkoły. Nie zawsze więc mam tyle odpoczynku co koleżanki, ale mąż mnie bardzo wspomaga i pomaga w domowych obowiązkach.

Rozmawiała Olga Przybyłowicz (PAP)

olga/ krys/