Rabin Adolf Wiener urodził się 1 lutego 1812 roku w Murowanej Goślinie pod Poznaniem, w niezbyt zamożnej ale za to licznej żydowskiej rodzinie. W tym samym roku król pruski wydał edykt zrównujący pruskich Żydów z resztą mieszkańców, co otwierało im drogę do asymilacji w niemieckim społeczeństwie.

Ukończył słynną szkołę rabinów Akiby Egera w Poznaniu, a po zdaniu matury w gimnazjum w Szczecinku podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Berlińskim, który ukończył z tytułem doktora. Wkrótce potem uzyskał tytuł i certyfikat rabina.

Początkowo pracował jako nauczyciel w poznańskiej gminie żydowskiej. Wkrótce założył własną szkołę talmudyczną słynącą z niekonwencjonalnych metod nauczania. Szybko popadł w konflikt z żydowskimi ortodoksami, których niepokoił fakt, iż Wiener wprowadził do nauczania język niemiecki, a przede wszystkim, że był wielkim zwolennikiem asymilacji Żydów w niemieckim społeczeństwie.

Pogłoski o wywrotowym charakterze jego szkoły zmusiły go do wyjazdu za granicę. Przez kilka lat pracował jako domowy nauczyciel w Kongresówce.

Po powrocie do Niemiec pracował jako rabin w Zielonej Górze i Kościanie. Tam w roku 1853 dowiedział się o wolnym stanowisku rabina w Opolu. Nie bez znaczenia był fakt, że opolskie środowisko żydowskie nie było zbyt ortodoksyjne.

Od września 1853 roku przez 42 lata pracował w Opolu ucząc żydowskie dzieci religii i obsługując nabożeństwa w synagodze przy ul. Szpitalnej i mieszkając przy ul. Książąt Opolskich 36b.

Uważany za jednego z najwybitniejszych krzewicieli idei asymilacji Żydów niemieckich Rabin Adolf Wiener zmarł 25 sierpnia 1895 roku i pochowany został na opolskim cmentarzu żydowskim, gdzie do dziś można oglądać jego okazały nagrobek.