Według najnowszych ustaleń historyków pierwsze bomby jakie zrzucono w II wojnie światowej spadły na niezbyt odległy od granicy Wieluń. To pozbawione obiektów militarnych miasto zaatakowały samoloty niemieckiej 4 floty powietrznej startujące z lotniska w Ligocie Dolnej w powiecie strzeleckim.

Atak ten był zwyczajnym ludobójstwem, bo na nieuzbrojony Wieluń zrzucono 380 bomb, niszcząc od 70 do 90 proc. zabudowy miasta z kościołem i szpitalem włącznie. Co do liczby ofiar wciąż mamy sprzeczne dane, źródła podają liczbę zabitych na od 1200 do 2000 osób.

Dla Opolan od aspektu militarnego rozpoczęcia II wojny światowej znacznie dotkliwszy okazał się aspekt polityczny. Trzeba przypomnieć, że po podziale śląska w roku 1922 na terenie rejencji opolskiej pozostało około pół miliona ludności nazwijmy to polskojęzycznej. Wielu tych ludzi należało do Związku Polaków w Niemczech. Tymczasem dla władz Rzeszy Niemieckiej przynależność do tej organizacji była utożsamiana z przestępstwem wobec państwa.

Na mocy konwencji genewskiej Niemcy musieli tolerować istnienie Związku Polaków w Niemczech, ale z chwilą rozpoczęcia II wojny światowej przestali zważać na międzynarodowe traktaty, czego wyrazem było choćby pogwałcenie układu o nieagresji z Polską.

Wszyscy członkowie Związku Polaków w Niemczech wpisywani byli na specjalną opracowywaną w Berlinie przez SS przy współudziale kontrwywiadu wojskowego listę „wrogów Rzeszy”. Na podstawie tej listy po rozpoczęciu działań wojennych dokonywano aresztowań polskiej inteligencji i polityków.

Jeszcze przed wybuchem wojny przeprowadzono szereg akcji represyjnych wobec członków Związku Polaków w Niemczech. W chwili ataku na Polskę dekretem Ministra Spraw Wewnętrznych Rzeszy i Prus Związek Polaków w Niemczech został zdelegalizowany, a jego majątek skonfiskowany.

Część działaczy rozstrzelano, a ok. 1 200 członków uwięziono w obozach koncentracyjnych Hohenbruch), Mauthausen-Gusen i Sachsenhausen.