Wincenty Mięsok urodził się 20 stycznia 1893 roku w chłopskiej rodzinie w Rozmierce koło Strzelec Opolskich. Jako chłopiec wstąpił do strzeleckiego koła Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, w którym oprócz ćwiczeń gimnastycznych prowadzono polską pracę oświatową.

Równocześnie uczył się zawodu kowala. Właśnie dzięki temu zawodowi w roku 1913 został powołany do pruskiego I pułku kirasjerów, w którym jego zadaniem było m.in. dbanie o kopyta kirasjerskich koni. Wraz ze swoim pułkiem wziął udział w I wojnie światowej, podczas której walczył zarówno na froncie wschodnim jak i na zachodnim.

Do Rozmierki wrócił z wojska dopiero w styczniu roku 1919 zmizerowany i schorowany, co jednak nie przeszkodziło mu w natychmiastowym włączeniu się w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska. W pruskiej armii dosłużył się rangi podoficera, w POW mianowano go więc zastępcą komendanta powiatu toszecko-gliwickiego.

Walczył we wszystkich trzech powstaniach. W maju 1921 roku dowodził batalionem walczącym w rejonie najbardziej zaciętych walk pod Gogolinem. Brał udział w starciach w rejonie Obrowca, a także w walce o dworzec kolejowy w Gogolinie, a potem w bitwie o Górę Świętej Anny.

Po podziale Śląska zamieszkał w Rybniku, początkowo był zawodowym oficerem, a następnie pracował jako urzędnik w rybnickim szpitalu psychiatrycznym.
Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się na Wschód, trafiając aż na Wołyń, skąd po zakończeniu działań wojennych wrócił na Śląsk.

Przez rok ukrywał się w Rybniku, po dekonspiracji aresztowany w grudniu 1940 roku trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Po wojnie pracował w Gminnej Spółdzielni Samopomoc w Rybniku. Wincenty Mięsok zmarł 1 września 1972 roku.