Najstarszy syn księcia legnicko-brzeskiego Bolesława Rozrzutnego Wacław I nie miał lekkiego życia. Jego fatum stały się odziedziczone po ojcu ogromne długi. Jego matką była Małgorzata córka króla czeskiego i polskiego Wacława II, po którym młody książę odziedziczył królewskie imię. Urodził się pomiędzy rokiem 1310 a 1318.

W roku 1338 ojciec oddał mu w zarządzanie ziemię namysłowską. W roku 1342 starzejący się Bolesław Rozrzutny zdecydował się oddać Wacławowi i jego młodszemu bratu Ludwikowi księstwo legnickie, w zamian za Namysłów i niewielkie części Brzegu i Oławy oraz spłatę licznych długów.

Ten ostatni warunek stał się przyczyną dozgonnych kłopotów obu braci, którzy nie zdawali sobie sprawy jak wielkie długi zaciągnął ich lubiący wystawne życie ojciec. W odziedziczonym księstwie praktycznie nic nie nadawało się już do sprzedania, co się do tego nadawało było już dawno zastawione. Sytuacji nie uratowało nawet uruchomienie wydobycia złota w podlegnickich Mikołajowicach.

W roku 1346 bracia zawarli niezwykły układ: Ludwik zgodził się wycofać z zarządzania księstwem w zamian za obietnicę odziedziczenia całości księstwa po śmierci bezdzietnego i schorowanego Wacława oraz rentę 400 grzywien rocznie i pałac w Buczynce.

Już wkrótce dotąd bezdzietna żona Wacława księżniczka cieszyńska Anna urodziła kolejno czterech synów, wobec czego Wacław zaczął domagać się od brata zrzeczenia się praw do dziedziczenia po nim księstwa. Między braćmi wybuchła wojna domowa, którą przerywały próby mediacji różnych książąt i biskupów.

Ostatecznie pokonany Wacław w roku 1359 wydzielił Ludwikowi dzielnicę ze stolicą w Chojnowie i oddał mu połowę księstwa brzesko-oławskiego.

Niezależnie od sporów z bratem i odziedziczonych po ojcu nieustannych kłopotów finansowych, które w końcu ściągnęły na niego ekskomunikę Wacław I był szanowanym przedstawicielem śląskich Piastów. Niejednokrotnie proszono go o mediacje, bywał też na dworze czeskiego króla Karola IV.

Wacław I Legnicki zmarł 2 czerwca 1364 roku w Legnicy.