Dzieciństwo Jan Rybowicz spędził w Koźlu i tu też ukończył szkołę podstawową. W roku 1962 jego rodzice przeprowadzili się do Lisiej Góry koło Tarnowa, gdzie odziedziczyli gospodarstwo po rodzicach.

Początkowo Jan pozostał u rodziny na Śląsku i przez rok był uczniem szkoły górniczej w Katowicach-Brynowie, ale gdy z powodu problemów z matematyką nie otrzymał promocji do drugiej klasy, rzucił szkołę i wyjechał do Lisiej Góry. Tam podejmował rozmaite fizyczne prace: rozładowywał samochody, workował zboże w spichrzach, nosił cement, nawozy, papę.

Po kilku latach podjął naukę w Liceum Ogólnokształcącym dla pracujących w Tarnowie. W marcu 1968 roku koledzy z jego klasy zaczęli skandować z okien okrzyk „Gestapo” w kierunku położonego naprzeciwko Komitetu Wojewódzkiego PZPR. Gdy zagrożono rozwiązaniem klasy Rybowicz wziął całą winę na siebie. Miał być relegowany ze szkoły, ale jego rodzicom udało się załagodzić sprawę w krakowskim kuratorium.

W roku 1971 zdał maturę i rozpoczął studia na wydziale filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, ale przerwał je po trzech miesiącach. Próby dostania się do szkoły teatralnej nie powiodły się.

W roku 1976 debiutował wierszem „Wyobraźnia” opublikowanym na łamach „Gazety Południowej”. W tym samym okresie na łamach „Miesięcznika Literackiego Młodych Nowy Wyraz” opublikowano jego opowiadanie „Jak zostałem pisarzem”.

Kolejno ukazywały się tomy jego opowiadań: w rok u1980 „Samokontrola i inne opowiadania”, w roku 1985 „Inne opowiadania”, w 1986 „Wiocha Chodaków”, a w 1991 „Czekając na Becketta”. Opublikowano także trzy tomy jego wierszy w roku 1980 „Być może to”, w roku 1986 „Wiersze” i w roku 1990 „O kay”.

Jego utwory ukazywały się w licznych czasopismach polskich i zagranicznych, a wiersze tłumaczono na wiele języków.

Jan Rybowicz zmarł 21 października 1990 roku w Lisiej Górze. Niektóre jego wiersze zespół Stare Dobre Małżeństwo zaadaptował jako teksty piosenek. Najbardziej znane to „Jednoczas”, „Tabletki ze słów” i „Odwet pozorów”