W początkach kwietnia Obradująca od kilku dni w Opolu Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa na Górnym Śląsku stanęła przed problemem przygotowania dla Rady Najwyższej Ambasadorów w Paryżu projektu podziału obszaru plebiscytowego pomiędzy Polskę i Niemcy.

Nie mogąc dojść do porozumienia 15 kwietnia 1921 r. członkowie komisji zdecydowali o przedstawieniu ambasadorom dwóch projektów rozwiązania sporu. Projekt włosko-brytyjski zakładał przyznanie Polsce tylko powiatów pszczyńskiego i rybnickiego oraz kilku gmin katowickiego. Projekt francuski pokrywał się z postulatami strony polskiej, domagającej się obszaru zakreślonego opartą o Odrę tzw. Linią Korfantego.

Rada Najwyższa zdecydowała się przyjąć propozycję włosko-brytyjską. Oznaczało to przyznanie Polsce 25 proc. powierzchni obszaru plebiscytowego, zamieszkiwanej przez 22 proc. ludności rejencji opolskiej.

Na wieść o decyzji aliantów szef Dowództwa Obrony Plebiscytu Wojciech Korfanty zadbał aby informacja ta przedostała się do prasy. Wywołało to falę oburzenia na fali której Korfanty wydał rozkaz do rozpoczęcia obmyślonego jako demonstracja siły trzeciego powstania śląskiego.

Powstanie wybuchło w nocy z 2 na 3 maja 1921 r. i w swojej pierwszej fazie odniosło sukces polegający na opanowaniu większości obszaru plebiscytowego. Walki trwały do 5 lipca i zakończyły się zmianą wcześniejszej decyzji aliantów na korzyść Polski.

W granicach Niemiec pozostało dwie trzecie obszaru plebiscytowego, w tym 345 obwodów, które opowiedziały się za przyłączeniem do Polski. Z kolei Polsce przyznano liczne miasta, których ludność opowiedziała się w znacznej większości za przyłączeniem do Niemiec. Stało się tak dlatego, że ludność obszarów wiejskich wokół tych miast opowiedziała się za przynależnością do Polski.