Siedzi w nim artystyczna dusza. Chodził do liceum plastycznego. Później zdawał na malarstwo na krakowskiej ASP, jednak odpadł już na pierwszym etapie rekrutacji. Ostatecznie studiował wychowanie artystyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie. Po ukończeniu nauki malarstwo było tylko jednym z wielu zajęć, którymi się parał. Współprowadził sklep indyjski, pracował w studium policealnym, u mechanika i w chlewni. We Francji zbierał winogrona i ziemniaki, a w Holandii pomagał na budowie. Wreszcie zakotwiczył się w telewizji TTV, gdzie realizowane przez niego programy sprawiły, że stał się bardzo popularny. Sukces w show-biznesie odbił się jednak na jego aktywności malarskiej – nie miał już ani czasu, ani siły, by chwytać za pędzel.

Łatwiej opowiadać mu o obrazach, które już stworzył… „Oto portret, który namalowałem kilka lat temu. Wyrzucam sobie, że już nie maluję, ale czasem trudno wrócić na stare drogi, tym bardziej jeżeli cały czas odkrywam nowe. Maria Campina była przyboczną wiedźmą Eleny Caucescu oraz królową cygańskich czarownic. Przynajmniej tak twierdziła” – przybliżył bohaterkę obrazu, którego zdjęcie opublikował na Instagtamie.

„Jeżeli wierzyć innym jej zapewnieniom, nikt na świecie nie posiadał potężniejszej siły magicznej niż ona. Wśród ludzi, którzy przychodzili po pomoc do Królowej, nie wiem, jak jest teraz, dawno się nie widzieliśmy, były gwiazdy rumuńskiego show-biznesu i politycy. Maria Campina była w stanie pomóc we wszystkim, a mieszkała w złotym pałacu wciśniętym pomiędzy dwa szare bloki z wielkiej płyty na ponurym bukaresztańskim blokowisku. Wszystko u niej było inne. Pierwszy raz spotkałem się z uzdrowicielką, która chadzała w koronie na głowie. Miała też berło i złotą torebkę… i wiem, jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, ale miała też złote pantofelki” – wspominał bohaterkę jednego z odcinków programu „Kossakowski. Szósty zmysł”.

„Rozmawialiśmy o polityce, o egzaminach na wróżki, które odbywają się w Indiach, o sławie i tym, co z tej sławy wynika. A na koniec królowa Maria postanowiła oczyścić moją aurę, sięgnęła za wersalkę i wyciągnęła dwa samurajskie miecze. I stało się tak, że klęczałem przed kobietą w złotej koronie, która wymachiwała nade mną ostrymi jak brzytwa katanami ze sklepu "wszystko po pięć złotych". Klingi świszczały, Doamna Regina zawodziła w nieznanym narzeczu, a ja dokładałem wszelkich starań, aby zachować powagę, bo wszystko to miało taki ładunek surrealizmu, że Salvador Dali, gdyby żył oczywiście, udałby się do Marii Campiny na korespondencyjny kurs zarządzania absurdem” – relacjonował.

Obserwatorzy Kossakowskiego tak samo byli zachwyceni tą historią, jak i obrazem, który namalował. „Piękny”, „doskonały”, „rewelacyjny” – komplementowali ten obraz. Zachęcali go, by powrócił do malowania, bo ma talent. (PAP Life)

ag/ moc/