Najgorętszym miejscem na mapie Ukrainy pozostaje Bachmut i jego okolice. Od kilku tygodni ukraińskie wojsko bohatersko broni miasta i stawia opór hordom Putina. To tam walczą obecnie jednostki 71. Samodzielnej Brygady Myśliwskiej, które skutecznie eliminują okupantów. Wojownik o pseudonimie „Żeglarz” opowiedział o sytuacji w okolicach Bachmutu i jak ukraińska armia skutecznie opiera się atakom wroga. Podkreślił też, że Rosjanie wykorzystują swoich żołnierzy jako mięso armatnie.

Materiały wideo przekazane przez służbę prasową 71. Samodzielnej Brygady Myśliwskiej, powietrzno-desantowych Sił Zbrojnych Ukrainy.

Найгарячішою точкою на мапі України залишається Бахмут і приле
глі до нього населені пункти. Вже не один тиждень українські військові героїчно боронять місто і протидіють путінській орді. Саме там зараз воюють підрозділи 71-ї окремої єгерської бригади, які ефективно ліквідують окупантів. Один з бійців з позивним «Моряк» поділився ситуацією в околицях Бахмута і розповів, як українські військові професійно протистоять ворожим атакам. А також підкреслив, росіяни використовують своїх солдат, як гарматне м'ясо.

Відеоматеріали надані прес-службою 71 окремої єгерської бригади Десантно-штурмових військ ЗС України

Młoda matka Olena wraz z pięcioletnią córką przebywa w jednym ze szpitali dziecięcych w centralnej części Ukrainy. Do linii frontu jest stamtąd jakieś 300-400 kilometrów. Z powodu ciągłego zagrożenia ostrzałem rakietowym, mali pacjenci zmuszeni są chować się w piwnicy placówki. Tam otrzymują pomoc medyczną, śpią i spożywają posiłki. Zarówno w dzień, jak i w nocy ukraińskie dzieci cierpią przez rosyjskiego okupanta.

Молода мама Олена разом з п'ятирічною донькою перебуває на лікуванні в одному з дитячих шпиталів центральної України. Звідти до лінії фронту якісь 300-400 кілометрів. Через постійні загрози ракетних обстрілів, маленькі пацієнти змушені ховатися у підвалі закладу. Там вони отримують медичну допомогу, сплять, граютьcя. І вдень, і вночі українські діти потерпають від російських окупантів.

Nadia Kowalska pracowała jako naukowiec w Kijowie, gdzie prowadziła eksperymenty z roślinami. Wraz z początkiem wojny koledzy z Opola zaprosili Nadię do Polski, żeby mogła kontynuować swoją pracę naukową oraz pogłębiać wiedzę chemiczną.

Надія Ковальська працювала у Києві науковцем. Вона досліджувала рослини. З початком війни колеги з Ополя запросили Надію до Польщі. Тут вона змогла продовжити наукову роботу. Надія не лише далі займається наукою, а й поглиблює свої знання з хімії.

Julia Datchenko, matka czwórki dzieci, naukowiec, mistrz sztuki ludowej, przyjechała do Polski wraz z początkiem wojny na Ukrainie. Pomaga rodakom w nauce języka polskiego, uczestniczy w działaniach twórczych, tworzy oryginalne i zmysłowe obrazy, kontynuuje działalność edukacyjną online na Ukrainie.



Мама чотирьох дітей, науковець, майстриня народного мистецтва, Юлія Датченко, приїхала до Польщі із початком війни в Україні. Вона допомагає співвітчизникам вчити польську мову, бере участь у творчих заходах, створює оригінальні і чуттєві витинанки, продовжує викладацьку діяльність онлайн в Україні.

Kiedy zaczęła się wojna, Larisa Drozdova była w miejscu pracy. Zatrudniona jest przy produkcji samolotów Antonow. Rosjanie ostrzelali lotnisko, na którym przebywała. Udało jej się jednak nie tylko wydostać z okupowanego miasta, ale także wywieźć innych ludzi. Po wszystkim, czego doświadczyła, Larisa założyła fundację charytatywną „I am BIG”, która pomaga ofiarom rosyjskiej agresji.

Лариса Дроздова, зустріла початок війни на робочому місці. Жінка працює на виробництві літаків "Антонов". Росіяни одним з перших обстріляли аеропорт де перебувала Лариса. Втім, їй вдалося не тільки вибратися із окупованого міста, а й вивезти інших людей. А після всього пережитого Лариса заснувала благодійний фонд " I am BIG", який допомагає жертвам російської агресії.

Krzemieńczuk to duże miasto przemysłowe w centralnej części Ukrainy znajdujące się obecnie ok. 200 km od linii frontu. Od początku wojny w mieście znalazły schronienie tysiące uchodźców wewnętrznych. Wojska rosyjskie nie raz prowadziły ostrzały rakietowe miasta. Uszkodziły miejską elektrociepłownię, rafinerię ropy naftowej i zbombardowali centrum handlowe. Mimo wszystko mieszkańcy nie poddają się i robią co mogą, by przyspieszyć Zwycięstwo Ukrainy. O tym, czym obecnie żyje Krzemieńczuk, opowiedział burmistrz miasta Witalij Małeckij.

Ukrainiec Serhiy kilka lat pracował w Polsce. Jednak gdy Rosja napadła na Ukrainę, porzucił pracę w Europie i wrócił do domu. Od początku wojny Serhiy broni swojej ziemi, dzieci i Ojczyzny z bronią w ręku.

Український військовий показав, що відбувається на фронті.
Українець Сергій кілька років працював в Польщі. Коли ж Росія напала на Україну, він покинув роботу в Європі і повернувся до дому. Від початку війни Сергій захищає свою рідну землю, дітей і родину, зі зброєю в руках.

Ukraińcy postawili w Opolu pamiątkowy znak przyjaźni ukraińsko-polskiej. Autorem projektu jest 65-letni winnicki trener boksu Wasyl Dżoga. Przyjechał on do Polski z 6 wnukami, córką i dwójką synowych w marcu tego roku.

Yulia Kotyk przeniosła się do Polski na krótko przed rozpoczęciem wojny. W Opolu zdobyła wykształcenie biznesowe i otworzyła własny biznes - salon kosmetyczny. Kiedy Rosja zaatakowała Ukrainę, a tysiące uchodźców zostało zmuszonych do ucieczki do Polski, Julia wyciągnęła pomocną dłoń do rodaków. Gościła w swoim domu przymusowych migrantów i pomagała im znaleźć zatrudnienie w branży kosmetycznej. Dziś 80% pracowników jej salonu to uchodźcy z Ukrainy.

Odnalazła siebie i inspiruje innych. Wiktoria jest samotną matką z Charkowa. Z początkiem wojny wraz z najmłodszą córką wyjechała do Polski. Rodzina spotkała wielu życzliwych i otwartych ludzi, którzy pomogli im zorganizować życie w nowym miejscu. Teraz Victoria robi to, co kocha, tworząc kompozycje kwiatowe. A także pomaga innym uchodźcom, z pomocą kreatywności, odnaleźć się w nowym miejscu.