Krzemieńczuk to duże miasto przemysłowe w centralnej części Ukrainy znajdujące się obecnie ok. 200 km od linii frontu. Od początku wojny w mieście znalazły schronienie tysiące uchodźców wewnętrznych. Wojska rosyjskie nie raz prowadziły ostrzały rakietowe miasta. Uszkodziły miejską elektrociepłownię, rafinerię ropy naftowej i zbombardowali centrum handlowe. Mimo wszystko mieszkańcy nie poddają się i robią co mogą, by przyspieszyć Zwycięstwo Ukrainy. O tym, czym obecnie żyje Krzemieńczuk, opowiedział burmistrz miasta Witalij Małeckij.

Ukrainiec Serhiy kilka lat pracował w Polsce. Jednak gdy Rosja napadła na Ukrainę, porzucił pracę w Europie i wrócił do domu. Od początku wojny Serhiy broni swojej ziemi, dzieci i Ojczyzny z bronią w ręku.

Український військовий показав, що відбувається на фронті.
Українець Сергій кілька років працював в Польщі. Коли ж Росія напала на Україну, він покинув роботу в Європі і повернувся до дому. Від початку війни Сергій захищає свою рідну землю, дітей і родину, зі зброєю в руках.

Ukraińcy postawili w Opolu pamiątkowy znak przyjaźni ukraińsko-polskiej. Autorem projektu jest 65-letni winnicki trener boksu Wasyl Dżoga. Przyjechał on do Polski z 6 wnukami, córką i dwójką synowych w marcu tego roku.

Yulia Kotyk przeniosła się do Polski na krótko przed rozpoczęciem wojny. W Opolu zdobyła wykształcenie biznesowe i otworzyła własny biznes - salon kosmetyczny. Kiedy Rosja zaatakowała Ukrainę, a tysiące uchodźców zostało zmuszonych do ucieczki do Polski, Julia wyciągnęła pomocną dłoń do rodaków. Gościła w swoim domu przymusowych migrantów i pomagała im znaleźć zatrudnienie w branży kosmetycznej. Dziś 80% pracowników jej salonu to uchodźcy z Ukrainy.

Odnalazła siebie i inspiruje innych. Wiktoria jest samotną matką z Charkowa. Z początkiem wojny wraz z najmłodszą córką wyjechała do Polski. Rodzina spotkała wielu życzliwych i otwartych ludzi, którzy pomogli im zorganizować życie w nowym miejscu. Teraz Victoria robi to, co kocha, tworząc kompozycje kwiatowe. A także pomaga innym uchodźcom, z pomocą kreatywności, odnaleźć się w nowym miejscu.

Dziergają skarpetki dla dziewczyn służących w ukraińskiej armii. W taki sposób obrończynie swojego kraju chciała wesprzeć młoda mama - Olga Nechyporuk - która przed wojną uciekła na Opolszczyznę. Razem z innymi Ukrainkami, ale też Polkami, przygotowuje skarpetki, które trafią na front.

Kiedy rosyjskie rakiety spadły na Żytomierz, Olga Nechyporuk zabrała do Polski dwójkę małych dzieci i matkę. Młoda mama mieszka teraz na Opolszczyźnie, nadal pracuje zdalnie dla ukraińskich firm i wychowuje dzieci. Marzy o zwycięstwie i powrocie do rodzinnego kraju. Ale Polska zawsze będzie jej drugim domem.

Коли російські ракети атакували Житомир, Ольга Нечипорук вивезла двох маленьких дітей і маму до Польщі. Молода мама тимчасово мешкає на Опольщині, продовжує дистанційно працювати на українські компанії і виховує малюків. Вона мріє про Перемогу і повернення до рідної країни. Але Польща завжди буде для неї другим домом.

Моральна підтримка, допомога з житлом, навчання польської мови і консультації з працевлаштування – це основні напрями роботи центру інтеграції для біженців з України «Озімська 8». Працівники центру допомагають утікачам від війни адаптуватися в Польщі та інтегрувати у нове середовище. А саме, знайти роботу, вивчити мову, знати куди звертатися у певних життєвих ситуаціях, бути активними членами суспільства і навіть розкрити творчі здібності. За перший місяць роботи по допомогу до центру звернулося більше ста українських біженців. Тут чекають усіх нужденних.