Do Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Opolu przyszedł dalekopis, w którym poddano miażdżącej krytyce Zrzeszenie i dowodzono, że kierownictwo NZS podporządkowało się wpływowi sił antysocjalistycznych i kontrrewolucyjnych. Kampania trwała też w prasie ogólnopolskiej, ale i w lokalnej „Trybunie Opolskiej” ukazywały się napastliwe teksty skierowane pod adresem „Solidarności” i NZS. 5 stycznia 1982 r. Zrzeszenie zostało oficjalnie rozwiązane.

Od 13 grudnia trwały aresztowania działaczy szeroko pojętej opozycji, które dotknęły też opolskich naukowców, studentów i absolwentów związanych z NZS. Z opolskiej WSI aresztowano dr. inż. Ryszarda Ciecierskiego, dr. inż. Waldemara Matlachowskiego oraz studentów: Tomasza Kucharskiego, Wiesława Ukleję oraz Zbigniewa Bereszyńskiego. Z WSP do aresztu trafiła mgr. Wiesława Grycner i dr Wojciech Chlebda oraz działacze zrzeszenia: Marek Samborski i Bożena Poliwoda. Internowano też Romana Mandziejewicza pracującego w „Radiosygnałach”.
- Dziś trudno ustalić listę działaczy wzywanych na rozmowy ostrzegawcze – zaznacza dr Mariusz Patelski z Uniwersytetu Opolskiego, autor książki „Niezależne Zrzeszenie Studentów w Opolu 1980-1990”. – Ale faktem jest, że niektórych objęto kontrolą, co wiązało się z dalszymi represjami. Na taki rodzaj szykan narażona została Krystyna Białoskórska z NZS WSI, która wraz z Piotrem Olesiem zorganizowała akcję zbierania papierosów i pieniędzy dla internowanego w Nysie Tomasza Kucharskiego.

W czerwcu 1982 r. dokonano przeglądu kadry naukowo-dydaktycznej na obu uczelniach. W dwustopniowym przeglądzie najpierw naukowców oceniały komisje instytutowe, a potem Komisja Uczelniana pod kątem postępów w pracy naukowej i właściwej postawy społeczno-politycznej. W WSP niewłaściwą postawę zarzucono czterem pracownikom, byłym działaczom „Solidarności”. Mimo żądań władz partyjnych zwolnienia ich, udało się ich przenieść ze stanowiska adiunkta na stanowisko starszego wykładowcy. Tak komisje instytutowe broniły swoich pracowników. W WSI pięciu adiunktów przeniesiono na stanowisko starszego wykładowcy z zatrudnieniem na czas próby na 1 rok. Jako szczególnie rażący podawano przykład doc. dr Zbigniewa Vogla, który „swoim postępowaniem zakłóca wprowadzanie przez rektora dyscypliny na uczelni”. Naukowcom nie przyznawano stypendiów i odznaczeń – jak prof. Franciszkowi Markowi, blokowano profesury – jak dr Leonowi Troniewskiemu z WSI. Z powodu krytycznego stosunku do stanu wojennego odwołano pierwszego demokratycznie wybranego rektora WSI dr Antoniego Guzika.
SB miała również zastrzeżenia do pracy innych naukowców: Zyty Dziechcińskiej – Halamody, Jerzego Michaela i Bronisława Tokara.

Represje dotknęły też nauczycieli szkół średnich. Barbarę Samborską, Czesława Chmielewskiego, Tadeusza Łużnego z II LO i Krystynę Cieszyńską z I LO w Opolu, których przeniesiono do szkół podstawowych. Trzynastu dyrektorów szkół z terenu Opolszczyzny odwołano, a czterem nie przedłużono umów.

Posłuchaj: