Rewitalizacją, rozpoczętą przed rokiem, objęto dwie najbardziej zniszczone budowle: tężnię nr 1 znajdującą się przy wejściu na teren kompleksu i sąsiadującą z nią tężnię nr 3.

Odtwarzane są uszkodzone elementy konstrukcyjne. Wykonawcy naprawiają fundamenty, wymieniają pale i drewniane słupy. Odnawiane są pomosty górne i dolne oraz zbiorniki solankowe. Konstrukcje pokrywa nowa tarnina sprowadzana z Bieszczad i Ukrainy. Teren wokół nich zostanie oświetlony, pojawią się nowe alejki spacerowe z zatoczkami wypoczynkowymi i ławki.

Obecnie kończy się etap układania nowej tarniny na tężni nr 1. Do wypełnienia pozostały trzy bunty, czyli przestrzenie między głównymi belkami konstrukcji nośnej, do czego potrzebne będzie ponad 500 snopków tarniny.

W maju część obiektu udostępniona zostanie dla spacerowiczów - do znajdującego się wewnątrz tężni przejścia. Cała już odnowiona tężnia ma być gotowa w sierpniu.

Zaawansowane są również prace przy tężni nr 3. Usunięto zużytą tarninę i uszczelniono instalację solankową. Po naprawieniu konstrukcji nośnej oraz górnego podestu, balustrad i schodów między przęsłami powstanie komora solna, będąca naturalnym inhalatorium.

Zakończenie wszystkich prac zaplanowano na koniec 2021 roku. Wartość inwestycji to 21,6 mln zł. Wsparcie ze środków unijnych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Kujawsko-Pomorskiego na lata 2014-2020 wyniosło 15 mln zł. Resztę stanowi wkład własny spółki samorządu województwa - Uzdrowisko Ciechocinek, która zarządza kompleksem tężni. Wykonawcą inwestycji jest konsorcjum płockich firm, której liderem jest Firma Remontowo-Budowlana Lipowski.

Funkcję uzdrowiska Ciechocinek pełni od XIX wieku, gdy do celów leczniczych, między innymi do kąpieli i inhalacji, zaczęto wykorzystywać źródła solankowe. W latach 1824-1833 zbudowano dwie tężnie solankowe, a w 1859 r. wzniesiono trzecią. Woda na tężnie tłoczona jest ze źródła na głębokości 411 metrów; na szczycie odwiertu znajduje się fontanna "Grzybek".

Tężnie mają 15,6 m wysokości i 1741,5 m łącznej długości. Wykonano je z 700 wbitych w ziemię pali dębowych, na których umieszczono świerkowo-sosnową konstrukcję wypełnioną tarniną. Solanka tłoczona na górę, a następnie spływająca po tarninie, paruje tworząc mikroklimat bogaty w jod.

Stężona solanka z tężni płynie rurociągiem do warzelni, gdzie wytwarzana jest sól w sposób tradycyjny. Solankę ogrzewa się w płaskich, otwartych naczyniach zwanych panwiami. Podczas warzenia z solanki wytrącają się kryształki soli. Powstałą sól wybiera się na drewniany parownik i układa w pryzmy. Po odparowaniu przewozi się ją wagonikami do magazynu. Podczas warzenia otrzymuje się także szlam i ług.(PAP)

autor: Jerzy Rausz

rau/ ozk/