Lidia Teresa Żmuda urodziła się 8 marca 1939 roku w Lublińcu, gdzie jej ojciec kpt. Bolesław Żmuda stacjonował jako oficer 74 Górnośląskiego Pułku Piechoty. W roku 1957 ukończyła Liceum Ogólnokształcące „Towarzystwa Przyjaciół Dzieci” w Opolu i tutaj też rozpoczęła karierę sportową jako siatkarka klubu Budowlani Opole.

Jej pierwszym trenerem był lekarz Gerard Obłonczek, który po latach został jej drugim mężem. Po ukończeniu liceum w roku 1959 podjęła studia na warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego, gdzie zdobyła dyplom nauczyciela WF-u a jednocześnie występowała w barwach AZS AWF Warszawa, gdzie jej trenerem był Jerzy Szewczyk.

W roku 1968 została powołana do olimpijskiej reprezentacji Polski na igrzyska w Meksyku. Była zawodniczką podstawowej szóstki w zwycięskich meczach z Koreą Południową, USA, Meksykiem, Peru i Czechosłowacją. Dobrą passę jej zespołu przerwały porażki w meczach z ZSRR i Japonią co ostatecznie przyniosło polskim siatkarkom prowadzonym wówczas przez trenera Benedykta Krysika brązowy medal olimpijski.

Po studiach, które ukończyła w roku 1968 przez trzy lata była zawodniczką Startu-Łódź, a w roku 1972 została zawodniczką, trenerem i kierownikiem sekcji we włoskim zespole Fano Ancona.

Ośmiokrotnie należała do składu zdobywającego mistrzostwo Polski, dwukrotnie zdobyła tytuł wicemistrza kraju. 119 razy reprezentowała Polskę w meczach międzynarodowych. Była też zawodniczką reprezentacji Polski, która w latach 1963 w rumuńskiej Konstancy i w 1967 w tureckim Izmirze wywalczyła dla Polski srebrny medal Europy.

Była zawsze uważana za zawodniczkę będącą trzonem morale drużyny, jej pogoda ducha i przyjacielski sposób bycia rozładowywał napięcia w każdym zespole. Była zawodniczką powszechnie lubianą i podziwianą za wyjątkową urodę.

W roku 1978 wyszła powtórnie za mąż i osiadłą w Opolu. Lidia Żmuda-Chmielnicka-Obłonczek zmarła 27 września 2002 roku w Opolu.