Większość Polaków jeśli już przypadkiem używa nazwy Prusy, to zwykle ma na myśli państwo niemieckie. W pewnym sensie słusznie ale nie do końca. Na przestrzeni dziejów było wiele państw i państewek niemieckojęzycznych, które nie raz i nie dwa toczyły ze sobą krwawe wojny.

Gdy w I połowie XVI wieku na gruzach państwa krzyżackiego powstało księstwo pruskie, władzę w nim objęła dynastia Hohenzollernów, rządząca także w Brandenburgii i księstwie Ansbach czyli w Środkowej Frankonii. To właśnie gromada młodszych synów rozgałęzionego rodu z Ansbach, spośród których jeden był ostatnim wielkim mistrzem Krzyżaków, dwóch jego braci było arcybiskupami, trzech książętami Rzeszy niemieckiej, a skromny Fryderyk proboszcz w Wurzburgu został jednym z pierwszych na świecie duchownych luterańskich.

To właśnie wspólnie z nim późniejszy książę opolski Jerzy Hohenzollern na gruzach państwa krzyżackiego zaprojektował pierwsze protestanckie państwo na świecie, czyli Prusy.

Prusy zostały pomyślane jako przyszłe cesarstwo protestanckie - alternatywne do rządzonego przez Habsburgów cesarstwa katolickiego i faktycznie cel ten kolejne pokolenia Hohenzollernów zrealizowały, choć zajęło im to prawie 350 lat.

Już na etapie koncepcyjnym Jerzy Hohenzollern stwierdził, że warunkiem realizacji tego ambitnego planu jest przejęcie przez Prusy kontroli nad śląskimi bogactwami naturalnymi. W tym celu poświęcił swoje życie na starania o objęcie władzy w księstwie opolskim po bezpotomnej śmierci księcia Jana Dobrego i nawet mu się to udało, ale tylko na 10 lat.

Jesienią roku 1740 nadarzyła się okazja – zmarł cesarz Karol VI Habsburg, a władzę po nim objęła jego córka. Król Prus Fryderyk II Wielki wykorzystał ten prawny precedens do rozpoczęcia wojny z Austrią.

14 grudnia 1740 roku we Wrocławiu wybuchł inspirowany przez pruskich agentów antyaustriacki bunt protestanckich mieszczan, którzy wezwali na pomoc protestanckie Prusy. Już dwa dni później armia pruska wkroczyła na Śląsk, a 3 stycznia 1741 roku odbył się uroczysty wjazd Fryderyka Wielkiego do stolicy Śląska – Wrocławia.

Oczywiście dopiero później było decydujące starcie pod Małujowicami, a potem jeszcze dwie kolejne wojny o Śląsk, ale Fryderyk Wielki lubił tworzyć symboliczne fakty dokonane.