Teodor Mańczyk urodził się 9 listopada 1894 w Chropaczowie pod Bytomiem. Od 1912 roku pracował jako górnik w kopalni w Rybniku. W roku 1914 został wcielony do pruskiej armii w której szeregach wziął udział m.in. w bitwie pod Arras w północnej Francji.

W roku 1915 dostał się do francuskiej niewoli i wkrótce wstąpił do armii francuskiej, w której szeregach został odznaczony Krzyżem Wojennym za waleczność.

27 maja 1918 roku wstąpił do utworzonej we Francji polskiej armii generała Hallera, w której ukończył szkołę podchorążych i uzyskał stopień podporucznika, a następnie pełnił służbę instruktora w obozach wojskowych. Jako członek polskiej misji wojskowej w Paryżu podczas wojny w roku 1920 nadzorował wysyłkę transportów broni do Polski.

Jesienią roku 1920 został urlopowany z armii i skierowany do służby w Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska, w której pełnił funkcję najpierw szefa obwodu w Raciborzu, a następnie komendanta powiatowego POW w Opolu.

W momencie wybuchu III powstania śląskiego w roku 1921 był organizatorem Opolskiego Pułku Powstańczego, a po jego rozwiązaniu został dowódcą 1 batalionu Podgrupy „Linke”. Na czele swojego batalionu walczył pod Ozimkiem i Dobrodzieniem, a następnie na odcinku Myślina – Staniszcze Wielkie.

W okresie międzywojennym pracował w polskiej służby celnej. W roku 1937 wrócił na Górny Śląsk, gdzie zaangażował się działalność Związku Powstańców Śląskich, Polskim Związku Zachodnim i Związku Hallerczyków.

We wrześniu 1939 roku brał udział w organizacji obrony śląskich zakładów przemysłowych. Aresztowany przez gestapo został więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych w Dachau, Mauthausen i Gusen, gdzie udało mu się dotrwać do wyzwolenia.

Teodor Mańczyk zmarł 8 stycznia 1969 roku w Świętochłowicach.