Leo Baeck urodził się 23 maja 1873 roku w Lesznie w pozostającej wówczas pod pruskim zaborem Wielkopolsce. Tam ukończył gimnazjum i w roku 1891 zdał maturę. Na studia wyjechał do niedalekiego Wrocławia, gdzie w roku 1894 rozpoczął naukę w Konserwatywnym Żydowskim Seminarium Teologicznym.

Po ukończeniu studiów podjął pracę jako wykładowca w Wyższym Instytucie Badań Żydowskich w Berlinie.

W roku 1897 gdy opolska gmina żydowska wybudowała nową synagogę przy dzisiejszej ul. Piastowskiej rozpoczęto poszukiwania rabina, Ostatecznie stanowisko to otrzymał właśnie Leo Baeck. Funkcję opolskiego rabina pełnił przez 10 lat, bo na tyle właśnie podpisał kontrakt z tutejszą gminą.

Po wygaśnięciu kontraktu wyjechał do Düsseldorfu, gdzie do roku 1912 także pełnił funkcję miejskiego rabina.

W międzyczasie oprócz pełnienia obowiązków rabina pracował naukowo, czego efektem było wydane w roku 1905 dzieło „Istota Judaizmu”. Była to swego rodzaju odpowiedź na publikację Adolfa Harnacka „Istota Chrześcijaństwa”.

Gdy wybuchła I wojna światowa rabin Baeck został powołany do pruskiej armii w charakterze kapelana żołnierzy żydowskiego pochodzenia. Po dojściu do władzy Adolfa Hitlera rabin Baeck jako prezydent Rady Niemieckich Żydów walczył o prawa Żydów w niemieckim państwie.

Nie skorzystał z oferowanej mu możliwości wyjazdu za granicę III Rzeszy. W roku 1943 roku został deportowany do obozu koncentracyjnego w Terezinie, gdzie także emisariusze amerykańskich organizacji żydowskich oferowali mu pomoc w ucieczce, ale i tym razem nie chciał porzucić swoich duchowych podopiecznych.

Po zakończeniu wojny wyjechał do Londynu, skąd regularnie wyjeżdżał do USA, gdzie przyjął posadę wykładowcy w Hebrajskiej Unii Uczelni dla Judaizmu Postępowego. W tym okresie opublikował swoją drugą ważną pracę zatytułowaną „Ci Ludzie Izraela”, którą zaczął pisać jeszcze w obozie koncentracyjnym.

Leo Baeck zmarł 2 listopada 1956 roku w Londynie. Jego imieniem nazwana została asteroida.