Król czeski Jerzy z Podiebradów jedyny ukoronowany husyta, za cenę poparcia przez Polskę jego rządów w Czechach ustanowił swoim następcą syna polskiego króla Kazimierza Jagiellończyka królewicza Władysława.

W ten sposób Polska została wciągnięta do wojny z Węgrami, którymi wówczas władał król Maciej Korwin. Gdy w roku 1471 Jerzy zmarł, respektując polsko-czeski układ szlachta czeska zebrana na sejmie w Kutnej Horze wybrała królem polskiego królewicza Władysława.

Jego ojciec Kazimierz Jagiellończyk zdołał uzyskać potwierdzenie tego wyboru przez cesarza. Władysław obejmując tron zobowiązał się do unormowania stosunków czeskich z papiestwem i spłacić długi Jerzego ciążące na czeskim skarbie.

Tej sukcesji nie uznał król węgierski Maciej Korwin, który toczył walki o czeski tron jeszcze z Jerzym z Podiebradu i już wcześniej zajął leżące wówczas w granicach królestwa Czech Śląsk i Morawy. Latem 1474 roku obsadził silnymi węgierskimi załogami Opole Brzeg Grodków i Oławę.

We wrześniu roku 1474 na Śląsk ruszyła potężna polsko-czeska wyprawa. Sami Polacy wysłali na Opolszczyznę 40 000 żołnierzy, co było siłą dwa razy większą niż użyta do pokonania krzyżaków pod Grunwaldem.

Armia polska zdobyła Olesno, Kluczbork i Byczynę, następnie skierowała się na południe i pod Krapkowicami przeszła na lewą stronę Odry. Stąd mijając Opole bez próby zdobywania miasta ani zamku, oddziały polskie doszły pod Brzeg. Tu napotkano główne siły węgierskie.

Do starcia doszło 12 października pod Zwanowicami, jednakże widząc znaczną przewagę polską Węgrzy wycofali się tracąc w odwrocie blisko setkę zabitych i kilkudziesięciu jeńców.

23 października pod Oławą wojska polskie spotkały się z czeską armią Władysława II i wspólnie ruszyły pod Wrocław. Próby oblegania miasta okazały się nieskuteczne.

Zmuszony przez sejm w Piotrkowie do wycofania polskich wojsk ze Śląska król Kazimierz Jagiellończyk zawarł pokój z Maciejem Korwinem. Tym razem Śląsk na jakiś czas pozostał pod panowaniem węgierskim.