Jego życiorys jest przykładem losów wielu działaczy społecznych, którzy dali się uwieść propagandzie komunistycznej rewolucji i jej hasłom o równości społecznej oraz budowie lepszego komunistycznego świata.

Bogdan Jan de Nisau urodził się 18 sierpnia 1896 roku w Glinojecku na Mazowszu. Nazwisko rodowe de Nisau rodzina zawdzięczała napoleońskiemu oficerowi, który po powrocie spod Moskwy osiadł na Mazowszu.

W roku 1914 Bogdan de NIsau ukończył szkołę handlową w Mławie i rozpoczął naukę na Uniwersytecie Warszawskim. Tam wkrótce wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a później także do Polskiej Organizacji Wojskowej, w której szeregach w listopadzie 1918 roku na warszawskich ulicach rozbrajał Niemców.

W roku 1919 wstąpił do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Oskarżony o komunistyczne sympatie wystąpił z PPS-u. Wiosną 1920 roku ukończył zorganizowany w Warszawie kurs działaczy plebiscytowych i wyjechał na Górny Śląsk.

Tu m.in. pisał artykuły do „Gazety Robotniczej”, wziął udział w walkach II powstania śląskiego w okolicach Katowic, zakładał Uniwersytet Robotniczy im. Franciszka Morawskiego, a ostatecznie został żołnierzem departamentu Destrukcji Dowództwa Obrony Plebiscytu czyli tzw. Grupy Konrada Wawelberga, w której został dowódcą jednego z pododdziałów.

W noc poprzedzającą wybuch III powstania śląskiego wziął udział w akcji wysadzania mostów kolejowych na Odrze i jej dopływach. Do końca powstania pozostał w szeregach oddziału specjalnego Konrada Wawelberga. Walcząc m.in. w okolicach Góry Świętej Anny i Strzelec Opolskich.

Po powrocie do Warszawy działał we władzach Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. W roku 1927 uciekł do Związku Sowieckiego, gdzie pracował jako kierownik laboratorium chemicznego w Dzierżyńsku a potem w Garłowce.

W roku 1934 oskarżony o sprzyjanie poglądom Lwa Trockiego został aresztowany i ostatnie osiem lat życia spędził w sowieckim więzieniu. Bogdan de Nisau zmarł 26 stycznia 1943 roku.