Paweł Baldy urodził się 10 maja 1924 r. w Imielinie Śląskim koło Pszczyny. Podczas II wojny światowej, gdy miał 19 lat został wcielony do niemieckiej armii. Początkowo jego jednostka stacjonowała w okupowanej Francji, ale w 1944 roku została przerzucona na front wschodni. Tam gdy zorientował się, że po drugiej stronie frontu znajdują się oddziały armii generała Berlinga zdezerterował i przekradł się do Polaków, b zaciągnąć się do tzw. Ludowego wojska polskiego.

W roku 1946 ukończył kurs dla reżyserów teatrów amatorskich w Katowicach i Wrocławiu i rozpoczął pracę z amatorskimi teatrami w Bielsku i Bytomiu. Wiosną 1949 roku otrzymał propozycję podjęcia pracy w zawodowym zespole w Opolu, który właśnie otrzymał nowo wyremontowaną salę z widownią na 450 osób przy placu Wolności i zmienił charakter z teatru objazdowego w stacjonarny.

Paweł Baldy rozpoczął pracę w Opolu latem 1949 roku i przepracował tu prawie trzy sezony by wiosną 1952 roku przejść do teatru im. Bogusławskiego w Kaliszu, gdzie również przepracował trzy sezony i równocześnie 17 IX 1953 roku przystąpił do eksternistycznego egzaminu w krakowskiej szkole teatralnej, który zdał uzyskując uprawnienia aktora dramatycznego.

Po przepracowaniu trzech sezonów w Kaliszu przeszedł do teatru w Bydgoszczy, skąd po kolejnych trzech latach przeniósł się do Teatru Wybrzeże w Gdańsku. Tam nastąpił przełom w jego początkowo skromnej karierze teatralnej. Recenzenci teatralni dostrzegli jego talent i warsztat aktorski w kreacji roli księcia Konstantego w „Kordianie” Juliusza Słowackiego.

W roku 1960 osiadł w Jeleniej Górze, gdzie został aktorem Teatru Dolnośląskiego. W międzyczasie po jednym sezonie grał w teatrach .w Wałbrzychu i Zielonej Górze, ale w roku 1975 przeszedł na rentę inwalidzką. Równocześnie z pracą w teatrze grywał też w filmach. Na srebrnym ekranie zadebiutował w roku 1959 w roli bandyty w filmie „Tysiąc talarów” w reżyserii Stanisława Wohla.

Paweł Baldy zmarł 29 sierpnia 1979 roku w Jeleniej Górze.