Konwencję genewską w sprawie Górnego Śląska podpisaną 15 maja 1922 r. przez reprezentantów Polski i Niemiec, obu stronom narzucili alianci. Obie strony treść aktu przyjęły z wielką niechęcią.

Konwencja określała sposób podziału Górnego Śląska pomiędzy oba walczące o Śląsk państwa. Jej zadaniem było także uregulowanie wzajemnych stosunków między zamieszkującymi Górny Śląsk Polakami i Niemcami.

Po przeprowadzonym wiosną 1921 roku plebiscycie i wywołanym niekorzystnym dla Polski projektem podziału Śląska trzecim powstaniu śląskim alianci zdecydowali się uwzględnić część polskich postulatów. W efekcie podział Śląska określony w konwencji genewskiej był znacznie korzystniejszy dla Polski niż wcześniej proponowano. Mimo to większa część spornego terytorium rejencji opolskiej pozostała w granicach Niemiec a wraz z nią co najmniej pół miliona mieszkańców uważających się za Polaków.

Autorzy Konwencji starali się przewidzieć wszystkie sporne obszary jakie mogły się pojawić w trakcie tworzenia nowego ład państwowego na Górnym Śląsku szczególnie w kontekście stoczonych tu trzech powstańczych wojen i bezpardonowej walce propagandowej przed plebiscytem. W ponad 600 artykułach szczegółowo ustalono prawa mieszkańców, kwestie przyznania obywatelstwa oraz socjalne.

Dla zapewnienia względnej niezależności rozstrzygnięć w sprawach szczególnie spornych, pod auspicjami Ligi Narodów powołano międzynarodowe organy rozjemcze, do których obywatele zarówno Polski jak i Niemiec mogli się odwoływać lub składać skargi na władze państwowe. Były to Górnośląska Komisja Mieszana w Katowicach i Trybunał Rozjemczy w Bytomiu.

24 maja 1922 roku Sejm Rzeczpospolitej Polskiej przyjął ustawę ratyfikującą konwencję podpisaną w Genewie 15 maja 1922 roku.

Uroczyste przejęcie terenów rejencji opolskiej przekazanych Polsce miało miejsce w czerwcu 1922 r. W tym samym czasie do Opola wróciły wojska niemieckie.