Zaledwie 10 lat istniało niezależne księstwo namysłowskie, utworzone w roku 1313 dla Konrada I oleśnickiego. Wcześniej było częścią księstwa głogowskiego, a potem oleśnickiego.

W efekcie wojny stoczonej w roku 1323 przez księcia Konrada z królem Władysławem Łokietkiem księstwo namysłowskie zostało włączone w skład księstwa legnicko-brzeskiego, a rajcy miejscy szukając pomocy przeciw Łokietkowi zdecydowali się złożyć hołd królowi czeskiemu, co miało miejsce właśnie 9 maja 1323 roku.

Co pchnęło ówczesnego władcę Namysłowa do konfliktu z polskim królem? Obejmując władzę w roku 1313 Konrad oprócz księstwa namysłowskiego otrzymał od swoich starszych braci także księstwo kaliskie i ziemię gnieźnieńską, jednak po buncie wielkopolskiego możnowładztwa szybko je utracił na rzecz odbudowującego jedność ziem polskich Władysława Łokietka.

W roku 1314 Konradowi pozostał już tylko Namysłów. W skład jego księstwa wchodziły wówczas także Bierutów, Wołczyn, Kluczbork, Gorzów Śląski, Byczyna, Kępno i Bolesławiec nad Prosną. Nie mając wielkich perspektyw na ekspansję Konrad rozpoczął zagospodarowywanie swojej stolicy – rozpoczął w Namysłowie budowę zamku i browaru.

Dokumenty informują, iż 30 kwietnia 1321 roku obok namysłowskiego zamku funkcjonowały słodownia i warzelnia.

Jesienią 1320 roku niespodziewanie zmarł starszy brat Konrada książę oleśnicki Bolesław. Zgodnie z testamentem następcą miał być Konrad Namysłowski, ale testament ten zakwestionował władca brzesko-legnicki Bolesław Rozrzutny. Poparł go jego brat książę wrocławski Henryk VI Dobry. Bracia powoływali się na dawny układ między ich ojcem Henrykiem III Brzuchatym, a ojcem Konrada i Bolesława Henrykiem III głogowskim.

Wybuchła wojna, w której książęta brzescy i wrocławscy zwrócili się o pomoc do polskiego króla Władysława Łokietka. Wojna zakończyła się latem 1323 roku zawarciem pokoju w Krakowie. Konrad wprawdzie zatrzymał spadek po bracie czyli swoje rodzinne księstwo oleśnickie, ale jako zadośćuczynienie musiał oddać Bolesławowi brzeskiemu księstwo namysłowskie.