Jarosław Opolski urodził się pomiędzy 1143 a 1160 rokiem jako najstarszy syn Bolesława I Wysokiego i księżniczki kijowskiej Zwienisławy. Nie znamy jego miejsca urodzin, być może stało się to na emigracji, na jakiej znaleźli się w skutek buntu młodszych braci potomkowie Władysława Wygnańca. Przyszły biskup W dzieciństwo spędził w Altenburgu na dworze cesarza Fryderyka Barbarossy.

Powrócił do kraju w roku 1163, kiedy jego ojciec Bolesław Wysoki i stryj Mieszko Plątonogi odzyskali Śląsk. Jak to bywa w rodzinie urodzony z pierwszego małżeństwa Jarosław nie był faworytem drugiej żony Bolesława Wysokiego Krystyny. W skutek intryg macochy ojciec zaczął faworyzować przyrodnich braci Jarosława, jego samego zaś przeznaczył do stanu duchownego.

Niezadowolony z takiego obrotu sprawy Jarosław sprzymierzył się z równie niezadowolonym z polityki Bolesława stryjem Mieszkiem Plątonogim. W efekcie stoczonej w latach 1172–1173 wojny domowej Wysoki znalazł się na emigracji w Erfurcie. Odzyskał władzę na Dolnym Śląsku po cesarza Barbarossy, który nakazał oddanie Górnego Śląska ze stolicą w Raciborzu Plątonogiemu, a Opola Jarosławowi.

Rządzący w Opolu Jarosław angażował się w spory dzielnicowe między piastowskimi książętami, ale nie rezygnował także z kariery duchownej. W roku 1198 został wyświęcony na biskupa wrocławskiego. Zmusiło go to do pogodzenia się z ojcem, na terenie którego państwa leżała jego biskupia stolica. Symbolem tego pojednania było wybicie monety z imionami ojca i syna.

Jarosław Opolski zmarł 22 marca 1201 roku pozostawiając księstwo opolskie swojemu ojcu Bolesławowi Wysokiemu. Już w niecały rok po śmierci Wysokiego Opole zajął zbrojnie książę raciborski Mieszko Plątonogi. Odtąd Opole związało się na stałe z Górnym Śląskiem.