Józef Alojzy Gawrych badaczom dziejów znany pod pseudonimami Hawrych i Laudański urodził się 16 marca 1891 roku w Tarnówku w Wielkopolsce. Jego biografia powinna stać się kanwą dla scenariusza sensacyjnego filmu.

Po studiach handlowych, które skończył w roku 1912 w Berlinie podjął pracę jako dziennikarz ukazującego się w Niemczech polskojęzycznego „Dziennika Berlińskiego”.

W roku 1913 zamieszkał w Opolu i zaangażował się pracę „Gazety Opolskiej”, niedługo potem został redaktorem naczelnym drukowanej w Opolu gazety dla ziemi lubuskiej „Głos Lubawski”.

Podczas I wojny światowej zmobilizowany do pruskiej armii wysłany został jako korespondent wojenny na front bałkański.

W listopadzie 1918 roku wrócił do Opola i do pracy w „Gazecie Opolskiej”. W tym okresie założył niemieckojęzyczny polski magazyn propagandowy "Der Weiße Adler".

Zimą roku 1919 na krótko wyjechał z Opola, by wziąć udział w najgorętszych walkach powstania wielkopolskiego. Pełnił w nim funkcję szefa wydziału prasy w sztabie powstania, za co otrzymał awans do stopnia kapitana.

Po powrocie na Śląsk podjął pracę Polskim Komisariacie Plebiscytowym, w którym pełnił m.in. funkcję szefa Wydziału Wywiadowczo-Informacyjnego. W tym okresie rozpoczął stałą współpracę z polskim wywiadem wojskowym.

W okresie międzywojennym oficjalnie zajmował się głównie sprawami kombatanckimi oraz działalnością polityczną w Stronnictwie Narodowym. Był wiceprezesem Komitetu Wojewódzkiego Stronnictwa Pracy w Katowicach i radnym miasta Katowice.

W pierwszych latach II wojny światowej kierował podziemną organizacją Stronnictwa Pracy, zagrożony aresztowaniem wyjechał do Warszawy, gdzie w roku 1944 wziął udział w powstaniu.

Józef Gawrych zmarł w roku 1955 w Poznaniu.