Jacek znany także jako Hiacynt Odrowąż urodził się około roku 1183 w podopolskim Kamieniu Śląskim. Był bratankiem biskupa krakowskiego Iwona Odrowąża i wraz z nim wziął udział w wyprawie do Rzymu.

Tam poznał świętego Dominika i wraz z bratem Czesławem Odrowążem wstąpili do Dominikanów. Byli ostatnimi, których do zakonu przyjmował osobiście święty Dominik.

Po powrocie do Polski Jacek rozpoczął ogromną pracę budowania struktur i kolejnych domów nowego zakonu. Za jego sprawą powstały klasztory dominikańskie w Krakowie, Gdańsku, Wrocławiu, Płocku, Chełmnie, Elblągu, Toruniu, Rydze, Dorpacie, Królewcu, a nawet w Kijowie i w Haliczu.

W roku 1240 gdy Ruś uległa najazdowi Mongołów św. Jacek uciekł z Kijowa do Lwowa, a potem do Krakowa. Schorowany i wycieńczony licznymi podróżami, które zwykle odbywał pieszo Jacek Odrowąż zmarł w opinii świętości 15 sierpnia 1257 roku w Krakowie.

Jego kult zaaprobował w roku 1427 papież Marcin V, a w roku 1594 papież Klemens VIII zaliczył go w poczet świętych. Był to piąty z kolei polski święty.

W roku 1686 papież Innocenty XI ustanowił św. Jacka głównym patronem Królestwa Polskiego. Obecnie św. Jacek jest głównym patronem archidiecezji katowickiej i diecezji opolskiej, a także patronem Śląska i Polskiej Prowincji Dominikanów. Ponadto jest patronem Wołynia.

W ikonografii św. Jacek przedstawiany jest w habicie dominikańskim z monstrancją, cyborium, kielichem lub figurą Matki Bożej. Św. Jacek Odrowąż jest także jedynym Polakiem, który został uwieczniony wśród rzeźb na kolumnadzie okalającej plac św. Piotra w Rzymie. Jego wspomnienie ze względu na przypadające w rocznicę jego śmierci święto wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny obchodzone jest 17 sierpnia.