Prace nad regulaminem plebiscytu rozpoczęły się latem 1920 roku i w toku kolejnych jesiennych sesji roboczych opracowano regulamin plebiscytowy, który został ostatecznie przyjęty przez Komisję w ostatnich dniach grudnia 1920 roku, a ogłoszono go 5 stycznia 1921 roku.
Regulamin stanowił, że uprawnionymi do głosowania będą osoby, które dnia 1 stycznia 1921 r. miały ukończony 20 rok życia oraz spełniały warunki kwalifikujące je do jednej z czterech kategorii głosujących.

- Do kategorii A należały osoby urodzone i mieszkające w obrębie obszaru plebiscytowego.
- Do kategorii B należeli tzw. emigranci, czyli osoby urodzone w obrębie obszaru plebiscytowego, ale już w nim nie mieszkające.
- Do kategorii C zakwalifikowano osoby, które nie urodziły się w obrębie obszaru plebiscytowego, ale osiedliły się na jego terenie przed 1 stycznia 1904 r.
- Kategorię D przydzielono osobom wysiedlonym przez władze niemieckie z terenu plebiscytowego przed rokiem 1920.

W myśl regulaminu do udziału w głosowaniu było uprawnionych 1 221 274 osoby, z których 19,3 proc. czyli 191 308 osób stanowili emigranci. Plebiscyt miał się odbyć w 1573 gminach, w powiatach: bytomskim, katowickim, gliwickim, tarnogórskim, rybnickim, pszczyńskim, strzeleckim, opolskim, lublinieckim, kozielskim, kluczborskim, głubczyckim i części powiatu prudnickiego. Regulamin ten został ogłoszony w częściach w "Gazecie Urzędowej Górnego Śląska".

W myśl ordynacji wyborczej nad przebiegiem głosowania w poszczególnych gminach miały czuwać powołane w tym celu tzw. komisje parytetyczne składające się z Niemców i Polaków i tu pojawił się nieprzewidziany problem. W wielu wiejskich gminach zabrakło urzędników do obsadzenia miejsc przynależnych niemieckim mężom zaufania. Gminy te musiały więc wyasygnować pieniądze na opłacenie kosztów przyjazdów członków komisji z miast.

Zadaniem komisji parytetycznych oprócz nadzorowania samego głosowania było ustalenie ostatecznych list osób dopuszczonych do głosowania. Ich praca trwała zatem kilka tygodni. Aby mieć pewność, że w dniu głosowania na pewno dana osoba zostanie do niego dopuszczona, należało wcześniej przyjść do swojej komisji i sprawdzić czy się jest na liście głosujących. Jeśli nie, to trzeba było wystąpić o dopisanie do listy, jednocześnie dowodząc swojego prawa do oddania głosu. Wymagało to zatem przynajmniej jednej wcześniejszej wizyty w siedzibie obwodowej komisji. Aby zapewnić możliwość dopełnienia tych wszystkich formalności emigrantom, w wielu miejscowościach zorganizowano dla nich całą infrastrukturę.

Tak wspomina tę sytuację działacz Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w tarnowskich Górach autor wielokrotnie wznawianych pamiętników z okresu powstań śląskich Jan Nowak: „Do Tarnowskich Gór już przedtem przybyło ok. 5000 emigrantów ze wszystkich stron świata, zgłoszonych, sprawdzonych, opłaconych, podpłaconych, i utrzymywanych przez niemieckie biuro plebiscytowe. Ponieważ nie można było dla wszystkich znaleźć kwater, umieszczono pewną część w osobno na ten cel wybudowanych barakach w ogrodzie dworcowym, tuż po prawej stronie przed dworcem. Emigrantów zgłoszonych przez biuro polskie było tylko 50.”

W końcu lutego 1921 r. Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa na Górnym Śląsku ogłosiła wreszcie długo wyczekiwany termin plebiscytu. Datę głosowania ustalono na niedzielę 20 marca 1921 r.