Robert Oszek urodzi się 30 maja 1896 roku w robotniczej rodzinie w Zabrzu. W roku 1911 gdy miał 15 lat uciekł z rodzinnego domu do Hamburga i zaciągnął się na statek wielorybniczy. Już po roku został powołany do służby w pruskiej marynarce wojennej, w której szeregach skończył szkołę podoficerską w Murwik. Jako podoficer na krążowniku „Bremen” brał udział w tłumieniu robotniczych rozruchów w Meksyku. Za wypuszczenie aresztowanych buntowników skazano go na areszt i degradację.

Podczas I wojny światowej należał do załogi krążownika pancernego „Blücher” i jako jeden z nielicznych uratował się po jego zatopieniu w styczniu 1915 roku. Skierowano go wówczas do szkoły nawigacji w Altonie , po której ukończeniu został oficerem pokładowym i dowódcą torpedowca D-8, którym dowodził do końca I wojny światowej. Za męstwo na polu walki został odznaczony Krzyżem Żelaznym I klasy. W styczniu 1919 roku wstąpił do polskiej Marynarki Wojennej, w której jako dowódca okrętu „Pancerny” a następnie monitora „Mozyrz” wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako oficer Floty Pińskiej operującej na Polesiu.

W lutym 1921 roku urlopowano go z marynarki wojennej i skierowano na jego rodzinny Górny Śląsk, gdzie zanosiło się na wybuch kolejnego powstania. W początkach maja z byłych marynarzy stworzył specjalny oddział szturmowy wyposażony w improwizowane samochody pancerne, który stanowił odwód dowództwa powstania.
Na czele swego oddziału brał udział w najbardziej zaciętych walkach podczas bitwy o Górę Świętej Anny.

4 czerwca 1921 roku jako odwód dyktatora powstania oddział szturmowy Roberta Oszka stłumił bunt w dowództwie powstańczej grupy Wschód, której oficerowie zamierzali aresztować Wojciecha Korfantego, uważając, że swoim kunktatorstwem dezorganizował on działania broniących się w rejonie Kędzierzyna powstańców. Na czele swych marynarzy Oszek aresztował całe dowództwo grupy wschód. Za walki na Górze Świętej Anny otrzymał krzyż srebrny orderu Virtuti Militari, a za całość działań powstańczych Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.

W okresie międzywojennym pracował jako kierownik hurtowni wyrobów tytoniowych w Królewskiej Hucie i Katowicach a także działał aktywnie w Związku Powstańców Śląskich. Robert Oszek zmarł 13 kwietnia 1938 roku w Katowicach.
Replikę dowodzonego przez niego podczas III powstania śląskiego samochodu pancernego „Korfanty” możemy dziś oglądać przed gmachem Muzeum Czynu Powstańczego w Leśnicy.