16 maja Naczelna Komenda Wojsk Powstańczych wydała rozkaz o skróceniu linii frontu i w niektórych rejonach powstańcy przesunęli swoje pozycje na wschód.
W tych samych dniach Niemcy dokonali kolejnego wypadu na polskie posterunki w rejonie Bukowa, toteż w ramach odwetu 17 maja powstańcy przekroczyli Odrę. Wyprawa dotarła pod Tworków i Krzyżanowice, próba zajęcia z marszu tych miejscowości szczupłymi siłami się nie powiodła toteż powstańcy wycofali się za Odrę


18 maja Niemcy podjęli próbę sforsowania Odry pod Łapaczami koło Raciborza, także ten desant został udaremniony.
Na północy rozpoczęły się kilkudniowe walki o Zębowice i Gorzów Śląski, a także na zachodnich przedpolach Olesna.

19 maja rząd Polski mianował Delegata Prezydium Rady Ministrów Stanisława Srokowskiego, który otrzymał zadanie współdziałania z Wojciechem Korfantym w celu zakończenia powstania. Chodziło o to by zapobiec przerodzeniu się powstania w otwartą wojnę polsko-niemiecką.

20 maja dowództwo nad całością sił niemieckich na Śląsku objął generał Karl Hoefer, który z miejsca zaczął realizować opracowany już wcześniej przez siebie plan. Hoefer był dowódcą doświadczonym na polach bitew I wojny światowej. Dał się poznać jako odważny i dynamiczny oficer.

Na polach bitew I wojny światowej doznał ciężkich obrażeń, m.in. stracił rękę w bitwie pod belgijskim Kemmel w 1916 r. To także on dowodził siłami niemieckimi podczas dwóch pierwszych powstań śląskich. O jego energiczności może świadczyć fakt, że Hoefer obejmując naczelne dowództwo na Górnym Śląsku miał już plan działania i z miejsca przystąpił do jego realizacji. Już w dniu objęcia dowództwa wydał rozkaz o reorganizacji niemieckich sił z trzech na dwie grupy operacyjne Süd i Nord czyli Północ i Południe, a następnego dnia rozpoczęła się niemiecka ofensywa, a wraz z nią druga faza III powstania śląskiego.