Już w pierwszych tygodniach po założeniu w początkach roku 1919 Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska jej dowódcy zaczęli przygotowywać plany operacyjne na wypadek starcia zbrojnego na spornym terytorium rejencji opolskiej. Początkowo planowano działania o charakterze samoobrony na wypadek niemieckiego powstania, ale po spektakularnej klęsce pierwszego powstania śląskiego w sierpniu 1919 r. sztab kolejnych konspiracyjnych organizacji opracował szereg planów taktycznych, które miały zmniejszyć ryzyko kolejnej klęski. 13 marca 1921 r.

Dowództwo Obrony Plebiscytu zatwierdziło plan operacyjny na wypadek wybuchu powstania, który zakładał zorganizowanie w Praszce powstańczego ośrodka łączności telegraficznej i telefonicznej, a także organizację dużego transportu broni i amunicji ze składów w Praszce na teren walk. Utworzony w Praszce posterunek sanitarny zwany czołówką sanitarną posiadał 30 łóżek. W trakcie III powstania śląskiego z jego pomocy skorzystało 136 powstańców, z których część przewieziono do szpitala w Wieluniu.

Niemcy zdawali sobie doskonale sprawę z transgranicznej współpracy Gorzowa Śląskiego i Praszki na rzecz powstania. Nic więc dziwnego, że pomimo, iż Praszka znajdowała się poza spornym terytorium – w granicach Rzeczpospolitej Polskiej, 21 maja 1921 r. niemiecki baon Selbschutzu „Pitschen” zaatakował powstańczą bazę w Praszce. Ale w mieście tym stacjonowały regularne oddziały armii polskiej, które silnym kontruderzeniem odparły niemiecki atak. W bitwie Niemcy stracili 5 zabitych, w tym dowódcę atakującego oddziału, a 62 członków Selbschutzu zostało rannych. Polskie straty wyniosły 4 zabitych i 9 rannych.

Selbschutz kilkakrotnie atakował także powstańcze pozycje w Gorzowie Śląskim. Ataki rozpoznawcze przeprowadzono w dniach 12, 16 i 20 maja, a w nocy 23 maja doszło do silnego natarcia, w wyniku którego na granicach miasta stanął baon dowodzony przez von Loena. Jego pierwsza kompania pod dowództwem kapitana Thomsena zdobyła wsie Zofiówka i Karłów, następnie wkroczyła do miasta, ale wkrótce się wycofała. Atak ponowiła 8 kompania podporucznika Schöpkego, która do końca dnia zdobyła miasto.

Dwa dni późnej Grupa Butrym przeprowadziła kontratak, w efekcie którego powstańcy odzyskali Gorzów Śląski. Mimo licznych niemieckich ataków powstańcy utrzymali miasto do końca powstania.