Wyrok ogłoszono 15 czerwca 1958 roku, po kilkudniowym procesie. Kolegium Sądu Ludowego uznało Nagya za winnego przestępstwa "kierowania spiskiem mającym na celu obalenie ludowo-demokratycznego ustroju państwa" i "zdrady ojczyzny". Prośby o ułaskawienie nie zostały przyjęte do rozpatrzenia. 16 czerwca skazanych wyprowadzono z cel i zaprowadzono do przygotowanych szubienic. Jako pierwszy powieszony został Nagy, następnie minister obrony pułkownik Pál Maléter, dowódca oddziałów powstańczych w stolicy, oraz Miklos Gimes, pisarz i organizator strajków przeciwko marionetkowemu rządowi Jánosa Kádára.

Ciało Imre Nagya z rękami skrępowanymi drutem kolczastym zakopano na śmietniku pod murem więzienia w Budapeszcie. Miejsce jego pochówku pozostawało dla Węgrów nieznane. Dopiero w 1989 odbył się uroczysty pogrzeb polityka, w którym wzięło udział około 250 tysięcy ludzi. Został zrehabilitowany w tym samym roku.

Od lat 40. Imre Nagy był członkiem rządu węgierskiego z ramienia Komunistycznej Partii Węgier. W latach 1953-1955 pełnił funkcję premiera. Urząd ten objął ponownie w 1956 roku, po wybuchu rewolucji. Na czele rządu stał przez 10 dni. W tym czasie wynegocjował zawieszenie broni z Moskwą, rozwiązał osławioną bezpiekę AVH, przywrócił system wielopartyjny i zaoferował amnestię uczestnikom rewolucji. Jednak na początku listopada 1956 roku do Budapesztu wkroczyły wojska sowieckie. W ciągu kilku tygodni powstanie zostało krwawo stłumione - po stronie powstańców zginęło ponad 2500 osób. Utworzono też rząd Kádára. Nagy stanął na czele oporu węgierskiego. Jednak kilka miesięcy później , w kwietniu 1957, został aresztowany, a następnie skazany na karę śmierci i stracony.

(więcej)

W 2016 roku węgierski sąd najwyższy poświadczył nieważność wyroków śmierci wobec premiera Nagya i jego współpracowników. Tym samym potwierdzono uchwałę parlamentu z 2000 roku, w której unieważniono wszystkie wyroki wydane w ramach prześladowań po zdławieniu powstania, pozostawiając ich indywidualne poświadczenie sądowi najwyższemu.

Imre Nagy urodził się 7 czerwca 1896 w Kaposvár. Od 16 roku życia pracował jako ślusarz. Podczas pierwszej wojny światowej był żołnierzem armii austro-węgierskiej. Początkowo walczył na froncie włoskim, a następnie został przeniesiony na front wschodni. W 1915 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w obozie jenieckim na Syberii, gdzie wkrótce stał się zwolennikiem ideologii komunistycznej. Po rewolucji październikowej walczył w szeregach Armii Czerwonej.

Działał podczas krótkotrwałego istnienia Węgierskiej Republiki Rad. Od 1929 roku przebywał na emigracji w ZSRR, podczas terroru Wielkiej Czystki był agentem NKWD o pseudonimie "Wołodia". Pozwoliło mu to przetrwać jako jednemu z nielicznych działaczy Węgierskiej Republiki Rad.

Był członkiem Komunistycznej Partii Węgier. Karierę polityczną rozpoczął w 1944 roku, gdy z ramienia tego ugrupowania wszedł do węgierskiego rządu jako minister rolnictwa.