Skutkiem Układów było również utworzenie Unii Zachodnioeuropejskiej, organizacji wojskowo-obronnej na Starym Kontynencie (UZE rozwiązano w 2011 roku na mocy Traktatu Lizbońskiego, reformującego Unię Europejską).

Układy Paryskie znacznie zmniejszyły wojskowe i przemysłowe ograniczenia nałożone po drugiej wojnie światowej na Niemcy Zachodnie. Dawały RFN prawo do własnej armii - w liczebności do pół miliona żołnierzy - z wyłączeniem broni masowej zagłady, w tym nuklearnej, chemicznej i biologicznej. Wojska NATO nadal miały stacjonować na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Podpisane w Paryżu układy w rzeczywistości oznaczały też zgodę na podział Niemiec na dwa kraje istniejące ramach dwóch konkurencyjnych bloków politycznych i systemów gospodarczych.

Układy Paryskie zaczęły obowiązywać 5 maja 1955 roku. W dniu tym oficjalnie ogłoszono koniec okupacji Niemiec. Trzy zachodnie państwa alianckie, USA, Wielka Brytania i Francja, sprawowały jednak jeszcze nadzór nad Niemcami i mogły wprowadzić stan wyjątkowy, jeśli istniałoby zagrożenie bezpieczeństwa w tym kraju.

Pełną suwerenność Niemcy odzyskały 3 października 1990 roku, po zjednoczeniu RFN i NRD, oraz po 15 marca 1991 roku, czyli wejściu w życie traktatu o ostatecznej regulacji w sprawach Niemiec.

W reakcji na zawarcie Układów Paryskich władze ZSRR utworzyły w 1955 roku Układ Warszawski. Miał stanowić przeciwwagę dla NATO, które według władz w Moskwie, było paktem ofensywnym.