Franciszek Kamiński, więziony po drugiej wojnie światowej, został w III RP awansowany na generała dywizji Wojska Polskiego i odznaczony Orderem Orła Białego. Zmarł w 2000 roku.

Bataliony Chłopskie zostały założone w sierpniu 1940 roku, z inicjatywy konspiracyjnego Stronnictwa Ludowego "Roch". Ich głównym zadaniem była obrona ludności wiejskiej przed terrorem okupacyjnym i wykorzystaniem ekonomicznym.

Pod względem wielkości stanowiły drugą, po Armii Krajowej, organizację zbrojną Polskiego Państwa Podziemnego. Pod koniec drugiej wojny światowej liczyły około 170 tysięcy żołnierzy i 20 tysięcy ochotniczek w Ludowym Związku Kobiet.

Organizacja ta przeprowadziła łącznie około trzech tysięcy różnych akcji bojowych. Do najważniejszych należą między innymi walki w obronie pacyfikowanej Zamojszczyzny w latach 1942-1943, zwłaszcza bitwy pod Wojdą i Zaborecznem, oraz walki w obronie tzw. Republiki Pińczowskiej. Bataliony działały również na Kresach Wschodnich, pod okupacją sowiecką i niemiecką. W trakcie otwartych walk, działań dywersyjnych i w wyniku aresztowań poległo około siedmiu tysięcy żołnierzy tej organizacji.

Żołnierze Batalionów Chłopskich zasłużyli się także na polu wywiadowczym. Wzięli udział w rozpoznaniu poligonu rakietowego w Bliźnie, obserwując próby startów pocisków V-1 i rakiet V-2, lokalizując miejsca ich upadku, a także poszukując szczątków rozbitych pocisków. Części znalezione w lasach i na bagnach zostały za pośrednictwem Komendy Głównej Armii Krajowej wysłane drogą lotniczą do Londynu, gdzie poddano je badaniom technicznym.

Bataliony Chłopskie zostały rozwiązane w marcu 1945 roku. Gdy władzę w kraju przejęli komuniści, wielu żołnierzy formacji było prześladowanych, a w okresie stalinowskim skazano ją na zapomnienie.

W 2019 roku, w 79. rocznicę utworzenia organizacji, w Warszawie uroczyście odsłonięto pomnik Żołnierzy Batalionów Chłopskich i Ludowego Związku Kobiet.

(więcej)

Do Batalionów Chłopskich wstępowali głównie mieszkańcy wsi. Inicjatorem powołania formacji i jej zwierzchnikiem z ramienia Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego "Roch" był Józef Niećko "Zgrzebniak". Funkcję Komendanta Głównego pełnił Franciszek Kamiński, a szefem sztabu Komendy Głównej był Kazimierz Banach "Kamil". Bataliony Chłopskie obejmowały zasięgiem prawie cały obszar II Rzeczypospolitej z wyjątkiem Pomorza oraz województw: wileńskiego, nowogrodzkiego i poleskiego. W 1944 roku część oddziałów, wbrew rozkazom, podporządkowała się władzy Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego - tymczasowego organu władzy stworzonego przez Stalina na obszarze Polski wyzwalanej spod okupacji niemieckiej, i weszła w skład Armii Ludowej. Większość pozostała jednak wierna Rządowi RP w Londynie.

W czasie II wojny światowej terror wobec bezbronnych mieszkańców polskich wsi był powszechny i stanowił jeden z elementów niemieckiej polityki względem okupowanych ziem. Jeszcze w trakcie trwania wojny obronnej 1939 roku niemieckie wojska wymordowały ludność między innymi Złoczewa i Torzeńca. Zabito tam kilkuset Polaków. Za zbrodnie odpowiedzialni byli żołnierze Wehrmachtu. W późniejszym czasie polskie wsie pacyfikowały siły SS, Gestapo oraz Einsatzgruppen, czyli grupy operacyjne hitlerowskiej policji bezpieczeństwa i służby bezpieczeństwa.

Badacze przedstawiają różną liczbę polskich wsi spacyfikowanych przez Niemców i ich kolaborantów w latach 1939-1945. Mauzoleum Martyrologii Wsi Polskiej w Michniowie podaje informację, iż w trakcie II wojny światowej spacyfikowano co najmniej 817 miejscowości. Ich mieszkańców rozstrzeliwano, wywożono do obozów koncentracyjnych i na przymusowe roboty do III Rzeszy, a dobytek rabowano i niszczono, paląc gospodarstwa i całe wsie.
Generał Franciszek Kamiński już w pierwszych tygodniach niemieckiej okupacji był jednym ze współtwórców centralnego ośrodka ruchu ludowego na terenie Warszawy, kierowanego przez Macieja Rataja. W sierpniu 1940 roku zgłosił koncepcję utworzenia Straży Chłopskiej, wiosną 1941 organizacja ta przybrała nazwę Bataliony Chłopskie. Niedługo potem został mianowany komendantem głównym pierwszej w dziejach Polski samodzielnej chłopskiej organizacji zbrojnej i funkcję tę pełnił do końca wojny.

W marcu 1943 roku doprowadził do scalenia sił Batalionów Chłopskich z Armią Krajową, faktycznie jednak scalenie nie zakończyło się do końca okupacji. Ostatecznie "przekazano" AK około 51 tysięcy żołnierzy. W 1944 roku Kamiński wszedł w skład Komendy Głównej Armii Krajowej. Pełnił funkcję szefa I Oddziału Sztabu AK. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie był represjonowany przez komunistyczne władze. Zmarł w 2000 roku.