Odkrywca Troi to jeden z tych ludzi, którzy nie brali udziału w żadnych wojnach, nie wygrali żadnej bitwy, nie podbili żadnego ludu, a przeszli przez życie realizując marzenia. To od takich ludzi powinniśmy się uczyć jak żyć.

Johann Ludwig Heinrich Julius Schliemann urodził się 6 stycznia 1822 w Neubukow w Meklemburgii jako piąte dziecko pastora Ernesta Schliemanna. Gdy miał 7 lat otrzymał od ojca w gwiazdkowym podarunku „Ilustrowaną historię świata” Jerrera, w której największe wrażenie wywarła na nim rycina przedstawiająca pożar Troi. To właśnie wtedy postanowił ją odnaleźć.

Już w dzieciństwie bawił się w archeologa, jednak ze względu na nie najlepszą sytuację materialną jego rodziny musiał uczyć się w szkole handlowej i podjąć pracę jako praktykant w sklepie. Mając 19 lat zaciągnął się na statek jako chłopiec okrętowy, jednak jego kariera marynarska szybko się skończyła, bo już w pierwszym rejsie statek zatonął a morze wyrzuciło Schliemanna jako rozbitka na holenderską plażę.

W Holandii rozpoczął karierę jako handlowiec i pośrednik finansowy. Po serii sukcesów handlowych założył własną działalność. Podróżował do Rosji i Stanów Zjednoczonych, gdzie dorobił się szybko dużego majątku.

W roku 1864 będąc u szczytu kariery zlikwidował firmę i ulokował swój majątek w bankach Londynu, Paryża i Amsterdamu postanawiając odtąd realizować marzenia. W tym czasie odbył dwuletnią podróż dookoła świata zwiedzając m.in. Egipt, Chiny, Japonię, Kubę, Meksyk i Północną oraz Środkową Amerykę. Po powrocie rozpoczął studia literaturoznawcze i lingwistyczne na Sorbonie.

W roku 1868 po raz pierwszy wyjechał do Grecji tam poznał swoją drugą żonę greczynkę Zofię ENGASTROMÉNOU, która odtąd towarzyszyła mu we wszystkich podróżach i poszukiwaniach. Podczas wyprawy do Zachodniej części Azji Mniejszej w roku 1870 analizując tekst Iliady doszedł do wniosku, że miejsce uważane za ruiny Troi nie pasuje do opisów.

Znalazł jednak inne miejsce niedaleko wioski Hissarlik, którego lokalizacja doskonale pasowała do homeryckiego opisu i w latach 1871 i 1873 przeprowadził tam wykopaliska, które przyniosły mu odkrycia potwierdzające wydarzenia opisane w Iliadzie. W roku 1873 odkrył także serię cennych przedmiotów znaną jako skarb króla Priama. Zabytki te przemycił do Grecji i ogłosił naukowemu światu. W efekcie rząd Turcji, który w myśl prawa był właścicielem znalezisk odkrytych na jego terenie, zażądał zwrotu zabytków.

Ostatecznie Schliemann z własnej kieszeni wypłacił tureckiemu rządowi odszkodowanie a skarb króla Priama podarował berlińskiemu muzeum. Z czasem okazało się, że znaleziska pochodzą z zupełnie innego okresu niż opisane w Iliadzie wydarzenia, nie zmieniło to faktu, że odkryte ruiny zapewne były miastem opisanym w Iliadzie.

W roku 1874 kontynuując swoją odkrywczą passę Schliemann rozpoczął wykopaliska w greckich Mykenach, gdzie natrafił na 5 bogatych królewskich grobowców. Zdaniem Schliemanna jednym z pochowanych tam królów miał być bohater Iliady Agamemnon.

Ostatecznie okazało się, że grobowce należały do królów żyjących 400 lat przed Agamamnonem.

Heinrich Schliemann zmarł 26 grudnia 1890 roku w Neapolu. Jego naukowo-archeologiczny dorobek jest oceniany bardzo różnie. Z jednej strony doceniana jest liczba jego odkryć, z drugiej zaś strony krytykuje się nienaukowy charakter jego działań i bezpowrotnie zniszczone zabytki, które nie pasowały do jego teorii.

Tak czy inaczej Heinrich Schliemann, choć brakowało mu podbudowy teoretycznej okazał się niezwykle skutecznym badaczem i odkrywcą starożytności. Jego odkrycia dowiodły, że zapisane w starożytności dzieła literackie mogą mieć swój materialny wymiar i mogą być traktowane jak pełnowartościowe źródła historyczne.

W ten sposób Schliemann zapalił zielone światło dla nowego nurtu badawczego, którego bazą wyjściową stała się analiza dzieł literackich.