Pierwsze wiadomości o podwójnej klęsce pruskich armii pod Jeną i Auerstadt dotarły na Śląsk ok. 19 października 1806 roku. Oznaczało to, że wkrótce na stojący otworem Śląsk dotrą wojska napoleońskie.

Dowódca wojskowy prowincji śląskiej gen. Karl Chrystian von Lindner otrzymał rozkazy wzmocnienia i uzupełnienia załóg w tutejszych twierdzach. Będąc pod wrażeniem pruskiej klęski nakazał on dowódcom twierdz bronienie ich w granicach rozsądku, aby nie dopuścić do wygórowanych strat.

W tym czasie pruskie siły na Śląsku liczyły około 15,5 tysiąca żołnierzy. Nie były to oddziały najwyższej klasy, ale głównie tzw. trzecie bataliony wysłanych na front regimentów, zakłady pułkowe, oddziały wartownicze inwalidów, kompanie minerów i artyleria forteczna.

Sytuacja się poprawiła gdy na Śląsk zaczęły docierać resztki z rozbitych przez Napoleona pruskich armii. W końcu grudnia 1806 roku na Śląsk ubyło już prawie 32 tys. pruskich żołnierzy.

W tym czasie dowodzenie na Śląsku przejął książę pszczyński Fryderyk Ferdynand von Anhalt-Köthen-Pless. Większość sił stacjonowała w ośmiu twierdzach: Głogowie, Wrocławiu, Brzegu, Świdnicy, Koźlu, Nysie, Kłodzku i Srebrnej Górze,. 2500 kawalerzystów miało operować na tyłach wkraczającej na Śląsk francuskiej armii.

Śląskie twierdze budowane z myślą obrony południowej granicy Prus, były w tym czasie nieco już przestarzałe i nie zostały należycie przygotowane do długotrwałej obrony. Mimo to stan umocnień oraz zapasów był zadowalający. Podjęto też naprędce prace naprawcze, które jednak do nadejścia armii napoleońskiej nigdzie nie zostały dokończone.

Francuzi 8 grudnia 1806 roku pojawili się pod Wrocławiem i stąd rozesłali wojska w celu zdobycia poszczególnych śląskich twierdz. Jedne z nich – jak Brzeg padły po tygodniowym oblężeniu, inne jak Koźle wytrzymały półroczne oblężenie i dotrwały do zawarcia pokoju w Tylży co nastąpiło latem 1807 roku.