Jan Hess urodził się 23 września 1490 roku w Norymberdze. Studiował sztuki wyzwolone oraz prawo na uniwersytetach w Lipsku i Wittenberdze. Interesował się historią i teologią, współpracował i przyjaźnił się z naukowcami z wittenberskiego konwentu zakonu augustianów, do którego należał także Marcin Luter.

W roku 1513 Jan Hess objął odpowiedzialne stanowisko sekretarza biskupa wrocławskiego Jana V Turzo. Jego miejscem pracy była Nysa. Stąd wyjechał do Bolonii by uzyskać na tamtejszym uniwersytecie doktorat z teologii.

Po powrocie na Śląsk osiadł we Wrocławiu, tam w roku 1520 przyjął święcenia kapłańskie, jednak już wkrótce stał się jednym z czołowych polemistów wobec oficjalnej nauki Kościoła. 23 października 1523 roku Jan Hess w katedrze św. Marii Magdaleny wygłosił pierwsze we Wrocławiu kazanie protestanckie i został mianowany pastorem tego kościoła. Było to możliwe dzięki temu, że kościół ten należał nie do diecezji ale do Rady Miasta, która sprzyjała protestantom.

Oprócz działalności kaznodziejskiej był Jan Hess także płodnym pisarzem i obrońcą ewangelicyzmu, choć starał się także utrzymywać poprawne stosunki z diecezją katolicką i biskupem, którego był dawniej bliskim współpracownikiem. To z jego inicjatywy rozpoczęto we Wrocławiu budowę Szpitala Zbawiciela.

W roku 1540 nawiązał współpracę z Braćmi Czeskimi, z którymi próbował ustalić wspólne prawdy wiary. Jego atutami były wielka wiedza filozoficzna i teologiczna oraz doskonałe umiejętności retoryczne. Znał historię Kościoła i celnie wskazywał błędy doktrynalne popełniane przez swoich katolickich adwersarzy. W dialogu międzywyznaniowym lansował porządek badawczy i zasady tolerancji, odrzucając zwyczajne w tamtych czasach obrażanie i programową negację przeciwników.

Jan Hess zmarł 5 stycznia 1547 roku we Wrocławiu.