Do konspiracji wstąpiła już w roku 1939, co przypłaciła w roku 1941 aresztowaniem i półrocznym pobytem na Pawiaku. Na szczęście nie zdołano jej nic udowodnić. W latach 1943-1944 zaangażowała się w pracę redakcyjną podziemnych czasopism "Kuźnia" i "Dźwigary". Po wybuchu powstania warszawskiego przydzielono ją do batalionu "Iwo", gdzie pełniła funkcję łączniczki. Po upadku powstania początkowo przebywała w stalagu Lamsdorf VIIIB w Łambinowicach, a potem przewieziono ją do kobiecego obozu w Oberlangen. Po wyzwoleniu do roku 1962 przebywała na emigracji, we Włoszech, Argentynie i w Wielkiej Brytanii gdzie była m.in. współzałożycielką Stowarzyszenia Literatów i Dziennikarzy Polskich. Po powrocie do Polski zaangażowała się w działalność Związku Literatów Polskich.

Jako poetka debiutowała jeszcze przed wybuchem wojny. Jej wiersze publikowano w "Nowej Wsi". Wśród najbardziej znanych jej utworów były tomiki wierszy pt. "Popiół i płomień" i "Dzika perła". Napisała też kilka powieści, były to „Spojrzenie na brzeg”, „Druga ziemia”, „Nad nami noc”, „Dziewczęta za drutami”, „Rzecz najważniejsza”, „Przymierze z miastem” oraz „Magnificat, czyli Hymn życia”.

Józefa Radzymińska zmarła 3 września 2002 roku w Warszawie. Pochowano ją na cmentarzu brudnowskim.