Jako syn oficera Legionów dorastał Jerzy Stefan Stawiński na oficerskim Żoliborzu, gdzie ukończył Gimnazjum im. Księcia Józefa Poniatowskiego. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Łączności w Zegrzu i jako łącznościowiec odbył kampanię wrześniową w artylerii 20 dywizji piechoty. Od marca 1940 roku zaangażował się w konspiracyjną działalność w ramach harcerskiej organizacji podziemnej, która później przerodziła się w pułk AK „Baszta”. Jako oficer dowodził plutonem, a potem kompanią łączności. W składzie swojego zgrupowania walczył w powstaniu warszawskim na Mokotowie. 27 września 1844 roku gdy kapitulował Mokotów cudem uniknął rozstrzelania, co spotkało część jego oddziału po wyjściu z kanału przy ul. Dworkowej. Jako jeniec przewieziony został do Stalagu VIII B Lamsdorf w Łambinowicach. Stąd przewieziono go do Murnau, gdzie wyzwolony przez Amerykanów wstąpił do II Korpusu Polskiego we Włoszech. Powrócił do Polski w roku 1947 by wstąpić na studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Równocześnie zaczął odreagowywać wojnę opisując ją w literaturze. Jego „Młodego warszawiaka zapiski z urodzin” wydano sześciokrotnie.
Jerzy Stefan Stawiński zmarł w swoim domu na warszawskim Mokotowie 12 czerwca 2010 roku