Kazimierz I , Władysław Opolczyk i Jan II Dobry - to włodarze, dzięki którym Opole stało się jednym z ważniejszych miast na Śląsku. Opole nie byłoby miastem, gdyby nie Kazimierz I. Po objęciu władzy między 1211 a 1217 rokiem Opole otrzymało prawa miejskie. To dzięki niemu symbolem miasta jest pół orła i pół krzyża, który nawiązuje do tradycji piastowskich i wypraw krzyżowych. Dzieło Kazimierza kontynuował także Władysław Opolczyk. Jest to jedyny książę, który jak na ówczesne czasy zrobił światową karierę. Z kolei Jan II Dobry to ostatni z Piastów, który rządził Opolem od 1476 do 1532 roku, w przeciwieństwie do swoich poprzedników nie odniósł sławy na dworach zagranicznych czy nie wygrywał wojen. Po objęciu władzy unikał wojen z sąsiadami, a terytorium powiększał drogą kupna. Jan II Dobry nie pozostawił potomka, w wyniku czego księstwo opolskie przeszło w ręce Habsburgów. Więcej na ten temat można dowiedzieć się słuchając felietonu Piotra Wójtowicza.

Jak głosi legenda, w miejscu, gdzie znajduje się dzisiaj kościół Św. Sebastiana stała kiedyś karczma. Zawitał do niej pewnego dnia wędrowiec, który na tyle źle się poczuł, że przez kolejne dni nie opuszczał pokoju gościnnego, który znajdował się tuż nad karczmą. Okazało się, ze wędrowiec ten przyniósł do miasta „czarną zarazę”, czyli dżumę. Zaraza bardzo szybko się rozprzestrzeniła po mieście. Na jej skutek do końca grudnia 1680 r. zmarło ok. 900 osób, tj. blisko połowa ówczesnych mieszkańców Opola.

Wyspa ABC - tak nazywano ciąg kilku domów, które w XIX wieku stały w miejscu obecnej ulicy Sienkiewicza, natomiast droga biegła po obu stronach domostw. W sumie było to pięć domów, które znakowano nie liczbami, ale literami alfabetu. Była to osada garncarska. Dziś wyspy już nie ma. Z biegiem lat obiekt przy styku ulic Sienkiewicza i Osmańczyka kilka razy zmieniał wygląd. Był tam zajazd, oberża, piwiarnia, gospoda i jadłodajnia. Zajazd był przeznaczony dla tych, którzy byli przejazdem w Opolu i nie chcieli uiścić opłaty za wjazd do miasta. Podobno w tym zajeździe zatrzymał się Car Aleksander I goniąc w 1813 roku Napoleona, a w 1843 roku sam wielki Honoriusz Balzak w drodze do pani Hańskiej.

Tuż po wojnie, Ci  którzy postanowili pozostać w mieście, opowiadali o podziemnych przejściach. Tunele mają znajdować się pod rynkiem, między dworcem PKP a pocztą. Od dworca miały wieść tunele w stronę ulic Damrota i Kościuszki. Podobno wszystkie ważniejsze państwowe instytucje znajdujące się w śródmieściu miały być połączone podziemnymi korytarzami. Dokumentów na ten temat jest niewiele, pozostały relacje świadków zamieszczone w Nowej Trybunie Opolskiej. Temat podjął także Grzegorz Bogdoł w książce "Dawno temu w Opolu". Również Krzysztof Stecki w NTO zamieścił kilka relacji, które mają potwierdzać, że w trakcje II wojny światowej mieszkańcy korzystali z tunelu między Dworcem PKP a ulicą Kościuszki.

Ciężki los czekał średniowiecznych opolan, którzy zadarli z prawem. Jeśli przenieślibyśmy się do XIV wieku, wówczas przy obecnym rozwidleniu ulic Wrocławskiej i Ściegiennego - czyli tam gdzie obecnie jest supermarket - stała szubienica. Nie wiadomo, ile wyroków śmierci na niej wykonano, jednak pewne jest, że tak było, ponieważ miasto opłacało kata. Los skazanych na ogół wyglądał podobnie. Po usłyszeniu wyroku prowadzono ich do Kościoła Świętego Krzyża, który stał w pobliżu (przy skrzyżowaniu obecnej Spychalskiego z Wrocławską), tam mógł się pomodlić, następnie trafiał na szubienicę lub ścięcie. Zasady, kto jaką miał śmierć, były z góry ustalone. Bogatsi przy karze śmierci mogli liczyć na topór bądź miecz. Biedniejszych wysyłano na szubienicę. W ostatnim przypadku po wykonaniu wyroku ciało wisiało na szubienicy tak długo aż spadło. Więcej na temat straceń w Opolu można dowiedzieć się słuchając felietonu Piotra Wójtowicza.

Opolska Katedra to budynek, który przez wieki zmieniał swój wygląd. Najstarsze wzmianki o świątyni pochodzą z 1223 roku, chociaż relikwie świętego krzyża miały się w tym kościele pojawić 200 lat wcześniej. Wówczas ta świątynia nie miała wież, tak strzelistego dachu i nie była tak duża jak obecnie.
Kościół św. Krzyża najpierw był drewniany. Murowanym został, gdy wyniesiono go do rangi kolegiaty. W porównaniu do obecnej katedry, dawna świątynia tchu w piersiach nie zapierała. W XIII wieku kościół posiadał jedną wieżę, a dach kryty był gontem i tak było do początku XVIII wieku. Być może kościół nie zmieniłby tak diametralnie swojego wyglądu, gdyby nie pożary, które nawiedzały Opole. Aby dowiedzieć się więcej o losach katedry, wystarczy posłuchać felietonu Piotra Wójtowicza.

Gdyby tak cofnąć się 80 lat, to idąc obecną ulicą Piastowską, a wcześniej Hafenstrasse natknęlibyśmy się na ogromny budynek, który wówczas był ozdobą miasta. Mowa o synagodze, która górowała nad parkiem zamkowym, stawkiem, a wysokością dorównywała Wieży Piastowskiej. W 1920 roku szerokim echem w Opolu odbił się skok młodego ślusarza, który ze szczytu kopuły próbował ukraść pozłacaną gwiazdę Dawida. Rabusiowi się to jednak nie udało. Pewnie do dziś obiekt zachwycałby turystów, gdyby nie wydarzenie nazywane Nocą Kryształową. Więcej na temat synagogi można dowiedzieć się słuchając felietonu Piotra Wójtowicza.

Theodor Kaluza (Kałuża) fizyk i matematyk oraz Eduard Schnitzer, czyli Emin Pasza znaleźli się w panteonie największych sław nauki. Pierwszy z nich urodził się 131 lat temu w kamienicy przy dzisiejszej ulicy Strzelców Bytomskich, niedaleko niemieckiego konsulatu, a drugi przy ulicy Minorytów. Theodor Kaluza to jedyny naukowiec z Opola, który został umieszczony na liście sześćdziesięciu największych uczonych wszech czasów. Miał on udział w jednym z największych odkryć naukowych ubiegłego wieku związanym z teorią względności. Z kolei Eduard Schnitzer, czyli Emin Pasza to jeden z najbardziej znanych podróżników XIX wieku. To on odkrył rzekę Nil-Semliki, która łączy Jezioro Alberta z Jeziorem Edwarda. Więcej na ten temat można usłyszeć w felietonie Piotra Wójtowicza.

Książę Jan II Dobry to ostatni z Piastów, który rządził Opolem. Swoje rządy sprawował od 1476 do 1532 roku. W przeciwieństwie do swoich poprzedników nie odniósł sławy na dworach węgierskim czy czeskim, nie stworzył fundacji czy okazałych budowli. Stanowi jednak przykład władcy, który potrafi rządzić, pomnażać majątek i ziemie. Doszedłszy do władzy unikał wojen z sąsiadami, a terytorium powiększał drogą kupna. Więcej można dowiedzieć się słuchając felietonu Piotra Wójtowicza.

35-metrowa Wieża Piastowska należy do najstarszych w kraju zabytków architektury obronnej. To jedyny obiekt, który przez siedem wieków właściwie nie zmienił swojego wyglądu. To najwyższy i najsłynniejszy zabytek Opola, który jest symbolem stolicy regionu. Romański Zamek Piastowski, którego elementem była wieża, wzniesiony przez księcia Kazimierza w 1217 roku, powstał w miejscu wczesnośredniowiecznego grodu. Był on jednym z najstarszych murowanych zamków średniowiecznych na Śląsku. Późniejsze losy zamku jak i samej wieży były dość burzliwe. Więcej można dowiedzieć się słuchając felietonu Piotra Wójtowicza.