Było to tuż po tym, gdy ekrany polskich kin szturmem zdobył obraz „Wejście Smoka”. Zaiste! Smok by się takiego entrée nie powstydził! A i Harry Potter, by pozazdrościł…Dziś mija kolejna rocznica premiery „Wejścia Smoka”, która odbyła się na świecie w 1973 roku, a w Polsce pod koniec 1982 roku. Kto żyw, nieważne czy chłop, robotnik, czy inteligent pracujący, podążał na seans dzięki biletom zakupiony przez zakład pracy z funduszu socjalnego. Dodajmy, że byli to prawdziwi szczęśliwcy, bo cała reszta stała w długich kolejkach do kas, bez gwarancji oczywiście, że coś z tego stania wyjdzie. No, ale z drugiej strony, sztuka stania ćwiczona była w tym czasie co dzień. A kto chciał sobie po seansie utrwalić wrażenia z filmu - kupował kolorowa gazetę, w której znajdował plakat z podobizną Mistrza. Bo każdy chciał o sobie powiedzieć „Ja jestem Bruce Lee - karate mistrz!”, cytując piosenkę Franka Kimono, czyli alter ego Piotra Fronczewskiego wykonującego artystyczną woltę, porównywalna chyba jedynie do wyczynów mistrza szybkich ciosów. Podsumowując, można dziś jedynie wyrazić zdziwienie, ileż trzeba się było – nomen omen – nagimnastykować, by dostać się po raz kolejny na seans… Zapytajmy więc: czy warto było, patrząc na to z dzisiejszej perspektywy? Fabuła raczej płaska: agent międzynarodowej organizacji wywiadowczej werbuje do misji szpiegowskiej mistrza sztuk walki Lee, granego oczywiście przez Bruce’a, by zdobył informacje, które pomogą zdemaskować Hana, czerpiącego zyski z handlu narkotykami i prostytucji. Lee udaje się na turniej na odległą wyspę, by toczyć tam dramatyczne walki. I tu docieramy do sedna popularności filmu. Czyli choreografii, która była tak doskonała, że wydawała się… prawdziwa. Dla przeciętnego widza w Polsce, zmęczonego coraz bardziej siermiężną rzeczywistością, mimo scenariuszowej egzotyki, bohater samodzielnie robiący porządek z łajdakami, trzepiący im skutecznie skórę, wydawał się uosobieniem potrzeb chwili.

Warto jednak przypomnieć też tragiczną historię, jaka stała za „Wejściem Smoka”. Otóż sam Bruce Lee w momencie premiery już nie żył. Zmarł w tajemniczych okolicznościach, które jedynie podsyciły aurę niezwykłości otaczająca ten obraz. Pojawiły się pogłoski, że za śmiercią tą stali mnisi z klasztoru Shaolin, którzy ukarali w ten sposób Bruce’a Lee za ujawnienie tajemnic kung-fu. Chętniej z pewnością przyjmowane niż diagnoza, że śmierć wywołało pomieszanie środków przeciwbólowych z odurzającymi i alkoholem. To byłaby przecież zbyt „zwykła” śmierć dla tak niezwykłego człowieka!

Ostatnio na jednym z portali aukcyjnych natknąłem się na ofertę, która pobudziła fale wspomnień. Cytuję: ”Dwustronny brelok z PRL-u z Brucem Lee widocznym na zdjęciu. Dziś już unikat!” I dopisek poniżej ” Stan bardzo dobry, zupełnie nie wygląda na swoje lata”... Cena 4.90 to chyba niewiele za PRL- owskich wspomnień czar i przypomnienie, że w przeciwieństwie do nas Bruce Lee już się nigdy nie zestarzeje?

Posłuchaj felietonu:

Ireneusz Prochera (oprac. Małgorzata Lis-Skupińska)