- Polscy powstańcy rozpoczęli walki przede wszystkim z samoobroną niemiecką i do 10 maja zajęli cały teren, który nakreślił Wojciech Korfanty, a była to linia stanowiąca granicę między Polską a Niemcami postulowana przez Korfantego i oficjalnie przedstawiona przez Francuzów - wyjaśniał dr Bartosz Kuświk.

W kolejnych dniach zrywu doszło z jednej strony do umacniania się sił powstańczych, ale także podciągania sił niemieckich, wzmacnianych przez przysyłane z Niemiec bardzo dobrze wyszkolone paramilitarne oddziały tzw. freikorpsy.

- Do próby przełamania frontu doszło w okolicach strategicznego miejsca, jakim była Góra Św. Anny - przypomniał dr Kuświk. - Ale mimo przegranej przez nas bitwy, Niemcy nie osiągnęli istotnego celu strategicznego poza odsunięciem Polaków bardziej na wschód.

- Miejsce święte i dla Polaków, i dla Niemców, gdzie doszło do próby przełamania frontu, miejsce strategiczne, zresztą jak stoimy na Górze św. Anny to widzimy piękną perspektywę przemysłowego Śląska i Niemcy próbowali przebić się przez siły powstańcze, a następnie dotrzeć w dół do okręgu przemysłowego, co się nie udało - opowiadał dyrektor Instytutu Śląskiego.

Walki toczyły się praktycznie do 11 czerwca, kiedy oddziały niemieckie próbowały nieskutecznie przełamać front i przejąć Zębowice.

26 czerwca zarówno wojska powstańcze, jak i niemieckie rozpoczęły wycofywanie z terenu plebiscytowego. Przez kolejny rok ten obszar był zarządzany przez wojska alianckie.

Efektem trwających dwa miesiące walk było przyznanie Polsce znacznie większej części Górnego Śląska i większości kopalń, hut oraz innych zakładów przemysłowych.

W III Powstaniu Śląskim wzięło udział ok. 60 tys. Polaków, blisko 2 tys. zginęło lub odniosło rany. Latem 1922 r. na przydzielone terytorium wkroczyły oddziały wojska polskiego.