Należała do grona czołowych aktorek polskich swojego pokolenia. Miała bogaty repertuar sceniczny, jednak z uwagi na skutki choroby strun głosowych, i charakterystyczny tembr głosu, częściej obsadzano ją w sztukach współczesnych. Najlepsze role - ponad 60 - stworzyła w Teatrze Polskim pod dyrekcją Szyfmana. Początkowo grała amantki, między innymi Anielę w "Ślubach panieńskich", Zosię w "Dziadach" czy Hankę w "Moralności pani Dulskiej", by po 1926 roku przejść do kreowania postaci starszych kobiet, jak: George Sand w "Lecie w Nohant", Eliza w "Pygmalionie". Jej ostatnią rolą była Lady Bracknell w "Bracie marnotrawnym" według Oscara Wilde’a.

Maria Przybyłko-Potocka występowała z tuzami sceny polskiej, byli to między innymi Kazimierz Junosza-Stępowski, Józef Węgrzyn, Aleksander Zelwerowicz i Juliusz Osterwa.

Podczas II wojny światowej aktorka mieszkała na warszawskim Mokotowie. W czasie Powstania Warszawskiego oddała swoje kosztowności, wspierając w ten sposób zakup broni dla uczestników zrywu. Na początku września 1944 miała wystąpić w powstańczym przedstawieniu "Warszawianki" Stanisława Wyspiańskiego. Została ciężko ranna w niemieckim bombardowaniu lotniczym, i zmarła po kilku godzinach w warszawskim szpitalu wojskowym, 30 sierpnia 1944 roku. Początkowo pochowano ją w grobie powstańczym przy ulicy Odyńca. Po wojnie, 29 października 1946 roku, odbył się ponowny pochówek aktorki w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach.